Η φυλακή

Πλησίασε στο σπασμένο παράθυρο. Η φυλακή της ήταν τώρα ανοιχτή. Ήταν σχεδόν ελεύθερη. Ένα βήμα την χώριζε από τη ζωή και τον κόσμο. Πέρασαν πολλές σκέψεις από το μυαλό της. Μήπως ήταν παγίδα; Θα επιβίωνε εκεί έξω; Θα της άρεσε; Κι αν έβρισκε τον έρωτα ξανά; Κι αν τον ξαναέχανε; Πόσες απώλειες θα μετρούσε, πόσες απώλειες θα άντεχε; 
Η οικογένειά της ριζωμένη στην Αττική γη, παρίστανε το λίπασμα στα δέντρα του Υμηττού...Η αγάπη της χαμένη και αγκυροβολημένη σε κάποιο λιμάνι και η καρδιά της, ξεχαρβαλωμένο παιχνίδι στα πόδια των περαστικών πλάι σε χωματερές και σκουπίδια. Εκεί την είχε πετάξει η ζωή και ο έρωτας...Στα σκουπίδια. Της ζήτησαν να μη μιλά, την έπνιξαν στη σιωπή και την βούτηξαν φιμωμένη στη θάλασσα. Έπρεπε να πνίξει τα παράπονα και τους καημούς της...Αυτά άλλωστε κανέναν δεν θα ενδιέφεραν.
Ποιος κυβερνά τη ζωή της; Γεννήθηκε για να αγαπά αλλά ποιον; Ποιος θα της απλώσει το χέρι στην ζωή και θα της κλείσει με νόημα το μάτι; Ποιος θα συνωμοτήσει μαζί της στην ευτυχία; Κανείς. Οι ευτυχισμένες στιγμές θέλουν μόχθο. Κανείς δεν νοιάζεται να μοχθήσει γι'αυτήν, ούτε μια μικρή θυσία δεν αξίζει. Και γιατί να αξίζει; Αν άξιζε η ζωή δεν θα της στερούσε τόσα...Δεν θα της στερούσε την μοναδική της αγάπη. 
Συνήλθε ξαφνικά από τις σκέψεις και αποφάσισε γρήγορα. Ξανάδεσε τα χέρια και τα πόδια της στις αλυσίδες και  κάθισε στη γωνιά της φυλακής της. Δεν είχε να πάει πουθενά. Όλη η ζωή της ήταν μέσα κει. Δεν είχε κουράγιο πια να τρέξει μακριά. Χωρίς το απλωμένο του χέρι που έσφιγγε με δύναμη το δικό της δεν μπορούσε να κάνει βήμα. Ήσυχα κορίτσι μου είπε στην καρδιά της. Θα ξαναμάθεις να χτυπάς αργά και κουρασμένα. Θα συνηθίσεις. 
Όταν θα έρθουν οι φρουροί να τους πει για το παράθυρο. Πρέπει να αλλάξουν το σπασμένο τζάμι και να βάλουν σιδεριά. Οι δουλειές πρέπει να γίνονται σωστά...
Αποχαιρέτησε όλες της τις αναμνήσεις και άρχισε να φαντάζεται πως θα κάνει πιο όμορφη τη φυλακή της. Μήπως να χάραζα το όνομα του στους τοίχους; Σκέφτηκε και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της....