Στους ελληνικούς δρόμους τον τελευταίο καιρό,
περπατώντας συναντάς εδώ, εκεί, γυναικεία κεφάλια που έχουν πάρει φωτιά! Μην
πάει το μυαλό σας στο κακό και σε όλα αυτά που συμβαίνουν με τις ξυλόσομπες
λόγω ανέχειας. Εννοώ τις κοκκινομάλλες που ξεχύθηκαν στους δρόμους και ενω από
το λαιμό και κάτω είναι ντυμένες συμβατικά,πολλές φορές με μαύρα, ξαφνικά το
βλέμμα σου καθηλώνεται από την κατακόκκινη, της φωτιάς, κόμη τους.
Σίγουρα πολλοί θα βιαζόμαστε να βγάλουμε
συμπεράσματα τύπου: "Που πάει έτσι αυτή" "Ποιος ξέρει τι είναι
και από που" κλπ.
Κάτι μήνες πριν παρουσιάσαμε στο σχολείο
μας το project σχετικά με την ιστορία της μόδας. Εκεί μάθαμε πως η μόδα είναι
μια δήλωση ή ακόμη μια αντίδραση απέναντι σε κοινωνικά γεγονότα.
Σκέφτομαι λοιπόν πως σε αυτή την γκρίζα
εως μαύρη εποχή που ζούμε, είναι πολύ φυσικό κάποια κορίτσια να θέλουν να
βάλουν χρώμα στη ζωή τους αλλά και στη δική μας! Απλά μόδα λοιπόν ή αντίδραση
στην εποχή και την κοινωνία μας;
Αφού περάσαμε από το σεμνότυφο και
συντηρητικό καστανό μέχρι την δεκαετία του '80, από το ξανθό σε όλες του
τις αποχρώσεις, της χλιδής, του πλούτου και της ανεμελιάς μέχρι τη δεκαετία του
2000, φτάσαμε στο έντονο κόκκινο της μίζερης δεκαετίας που διανύουμε. Δεν είμαι
ειδική στη μόδα, αλλά παρακολουθώντας την, σκέφτομαι ότι τα κόκκινα μαλλιά
είναι μια σαφής δήλωση και μια έντονη διαμαρτυρία των ημερών μας!
Κάποιοι ίσως αναρωτηθείτε τι με έπιασε
κι ασχολούμαι με "τρίχες"... Ίσως είναι γιατί θεωρώ πως το κάθε τι
που κάνουμε και λέμε, αποτελεί πολιτική πράξη!!!
Εμπρός κοκκινομάλλες λοιπόν ενωθείτε για
να μας φτιάχνετε το κέφι και να μας θυμίζετε πως όλα πρέπει να αλλάξουν ριζικά!
Το νέο με όλη την ορμή του καινούριου, πρέπει να πλημμυρίσει την άχρωμη ζωή
μας!! Ίσως τελικά, τόσο εσάς, όσο κι εμάς, το κόκκινο να σώζει... ;)
Αγαπητή Αννα
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιακρίνω ευαισθησία και μιά καλοπροαίρετη, από μέρους σου, διάθεση ερμηνείας του φαινομένου «Κοκκινομαλλούσες», ίσως σε μια απεγνωσμένη σου προσπάθεια να αντλήσεις αισιοδοξία μέσα από το απόλυτα στεγνό έδαφος της σκληρής πραγματικότητας επάνω στην οποία αναγκαστικά πορευόμαστε όλοι μας.
Επίτρεψέ μου όμως να ομολογήσω την περιέργειά μου για το πώς άραγε θα ερμήνευες, ίσως την επόμενη δεκαετία, το πολύ πιθανώς επερχόμενο φαινόμενο «Πρασινομαλλούσες».
Σαν οικολογική συνείδηση και ευαισθησία πάντως δεν θα μπορούσε ερμηνευθεί και να στηριχθεί ούτε ακόμα και από τους πιο καλούς ανθρώπους.
Μέσα, λοιπόν, από την δική μου θεώρηση και ερμηνεία των φαινομένων γενικότερα, αλλά και ειδικότερα επί του προκειμένου, ερμηνεύω το φαινόμενο πρωτίστως ως μιμητισμό και δευτερευόντως αφήνοντας ελεύθερο το χρώμα αλλάζω το δεύτερο συνθετικό της λέξης πού περιγράφει το φαινόμενο και το μετατρέπω στην ίσως μη δόκιμη λέξη «…μυαλούσες».
Ευελπιστώ ότι το σχόλιό μου επί του άρθρου σου θα το εκλάβεις ως…πολιτική πράξη.
Σε ευχαριστώ.
Δεν αντιλέγω φίλε μου, αλλά αν μελετήσεις τη μόδα και την ιστορία της, θα διαπιστώσεις πως είναι σε άμεση αλληλεπίδραση με τις εποχές... Σε παραπέμπω στην εποχή του 40 όταν η μόδα υπήρξε συντηρητική με κλειστά σακάκια, μίντι φούστες και συντηριτικά χτενισμένα μαλλιά. Στην επόμενη φάση, μετά τον πόλεμο παρατηρείται μια έκρηξη της μόδας με ακριβά υφάσματα και κοσμήματα, πλούσιες κόμες κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακριά από μένα ο χαρακτηρισμός "απελπισμένη" διότι ούτως ή άλλως δεν έχω το περιθώριο να απελπιστώ διότι είμαι ανάμεσα σε νέους που έχουν τη διάθεση για ζωή και αλλαγή της κοινωνίας μας πολύ έντονη. Όσο για την έκφραση πολιτική πράξη, ελπίζω να την κατανόησες με την Αριστοτελική έννοια του όρου, (ο άνρωπος φύσει πολιτικό ζώον). Έχω μάθει και οφείλω αυτήν την άποψη να την υποστηρίζω και στους μαθητές μου, να μην κρίνω επιπόλαια τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση. Τέλος πρέπει να σου πω πως η κόκκινη συναντάται στον άνθρωπο, δεν είναι κάτι έξω από τη φύση του. Τώρα ευφάνταστο πράσινο που σκέφτηκες, είναι κάτι έξω από τη φύση του και πολύ υποθετικό. Δεν χάνω χρόνο από τη ζωή μου, ούτε ένα δευτερόλεπτο, να σκέφτομαι τον γνωστό από το παραμύθι σκεπαρνοσκοτωμένο. Ζω στο τώρα, το απολαμβάνω και το φιλοσοφώ.....
Αγαπητή Αννα
ΔιαγραφήΑν ερμηνεύω σωστά το ύφος και της απάντησής σου στο σχόλιό μου επί του πονήματός σου θα ήθελα να δηλώσω και να διευκρινίσω τά ακόλουθα.
1) Σε καμία περίπτωση δεν πέρασε από το μυαλό μου να ασκήσω κριτική ή πολύ περισσότερο να ειρωνευτώ το κείμενό σου επειδή πέραν πολλών άλλων δεν έχω τά προσόντα για κάτι τέτοιο.
2) Θεωρώ ότι ή πιθανή παρερμηνεία του σχολιασμού μου οφείλεται στο γεγονός ότι επεχείρησα, ατυχώς όπως υποπτεύομαι, να το διατυπώσω με λέξεις και φράσεις λίγο πιο πάνω από την καθομιλουμένη στην οποίαν όπως κατάλαβα δεν έχω τη δυνατότητα, αλλά και την ικανότητα να κάνω λίγο πιο διακριτή τη χιουμοριστική μου διάθεση (Πρασινομαλλούσες και Πολιτική πράξη), αλλά και να καταδείξω την καλή μου διάθεση απέναντί του και απέναντί σου.
3) Αναγνωρίζω και εξακολουθώ να θαυμάζω τις πάρα πολλές γνώσεις σου και βεβαίως το πάθος σου να τις μεταδώσεις, πράγματα από τά οποία, ναι δεν ντρέπομαι να το αναγνωρίζω και να το δηλώνω δημοσίως, απέχω πάρα πολύ από εσένα και όχι μόνο.
4) Λυπάμαι πάρα πολύ αν άθελά μου σε έκανα να θυμώσεις και ακόμα πιο πολύ να στενοχωρηθείς.
5) Από εδώ και στο εξής θα προσπαθήσω να είμαι πολύ πιο προσεκτικός, αλλά (και δικαιολόγησέ με) αρκετά πιο διστακτικός στην αποστολή σχολίων στις αναρτήσεις σου γενικώς.
Σε ευχαριστώ για την κατανόηση, αλλά και την ανοχή σου.
Να έχεις ένα καλό βράδυ.