Πόσες φορές δεν την κοίταξε προσεκτικά, ένα ένα φύλλο, ένα ένα τσαμπί. Ήταν η παρηγοριά της, η παρέα της, έπαιρνε όλη την αγάπη της, την προσοχή της και της την ανταπέδιδε απλόχερα με την πυκνή σκιά της, όπου τις ώρες του μεσημεριού καθόταν και κοίταζε την θάλασσα από μακριά.
Σηκώθηκε νωχελικά από την βολική της θέση, έκανε δυο βόλτες πάνω κάτω με αργά βήματα κοιτάζοντας αφηρημένη τα φύλλα. Άπλωσε το χέρι τρυφερά και χαριτωμένα, με μια κίνηση σχεδόν χορευτική κι έκοψε ένα ξερό φυλλαράκι.
Κορφολογούσε καθημερινά τα όνειρά της και τα αφιέρωνε στα πρέπει της. Δεν ήταν ευτυχισμένη, ήταν όμως υπερήφανη που τόσα χρόνια είχε καταφέρει να κρατήσει ζωντανή αυτήν την όμορφη κληματαριά....
(αφιερωμένο στο κορίτσι με τα πρέπει)
Άννα Ρεντζεπέρη
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖητώ συγγνώμη...Άλλωστε έχετε απόλυτο δίκιο...Δεν ταιριάζουν τα κιοφτεδάκια με λογοτεχνικά κείμενα που φιλοξενεί το blog μου...Εγώ πάλι δεν έχω πρόβλημα....Δεν διεκδικώ κανένα δικαίωμα από φωτογραφίες των ταξιδιών μου...Βέβαια δεν φωτογραφίζω την κουζίνα και τα ζυμάρια μου, ο καθένας ό,τι έχει πουλάει...Ελπίζω να μην απαγορέυετε στους αναγνώστες σας την επανεκτέλεση των συνταγών σας...Για παρακολουθήστε τους μην γίνει καμιά"κλοπή".... :)
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή