Οι παλιές αγάπες....

....λένε, πως πάνε στον παράδεισο. Τι ψέμα! Πως να πάει στον παράδεισο μια αγάπη που πρόδωσε ή προδόθηκε; Πως να διανύσει το μοσχομυριστό μονοπάτι της αιωνιότητας μια αγάπη που έζησε την φθορά και μετατράπηκε σε μίσος ή ακόμη χειρότερα σε αδιαφορία; Με τι κουράγιο θα ανεβεί τα σκαλοπάτια της αιώνιας μνήμης μια αγάπη κουρασμένη, ταλαιπωρημένη από τον χρόνο; 
Ας μη γελιόμαστε! Οι παλιές αγάπες πάνε στο διάολο. Κάνουμε τα πικρά γλυκά και τα άγρια ημερωμένα που έλεγε και η σοφή γιαγιά μου και παριστάνουμε τους μεγαλόψυχους απέναντι σε όσους μας πλήγωσαν ή εγκατέλειψαν. Όμως η αλήθεια είναι μία. Αν μας ρωτούσαν αν θα ξανακάναμε τις ίδιες επιλογές και βάζαμε στην άκρη τον εγωισμό μας, θα απαντούσαμε απερίφραστα "όχι" και μάλιστα μεγαλύτερο από εκείνο της 28ης Οκτωβρίου. 
Όταν μια αγάπη τελειώνει μπορεί κάποιες αναμνήσεις όμορφες να υπάρχουν, αλλά πάντα μας βασανίζει ένα γιατί. Γιατί να τελειώσει; Διότι δεν άξιζε εν τέλει. Αυτή είναι η πιο σκληρή απάντηση. Αυτή είναι η μόνη αληθινή απάντηση. 
Μας έχουν πείσει ότι παντοτινή αγάπη δεν υπάρχει. Άλλο ψέμα! Παντοτινός έρωτας δεν υπάρχει. Η αγάπη οφείλει να είναι παντοτινή. Αυτή είναι η δουλειά της, πως να το κάνουμε! Οφείλει να είναι εκεί και να προσφέρει απλόχερα. Οφείλει να χαρίζει παρηγοριά και κουράγιο. Οφείλει να θυμίζει τα όμορφα πράγματα, να γεμίζει με όμορφες στιγμές τη ζωή μας, οφείλει να αντιστέκεται στους πειρασμούς, να προβαίνει σε μικρές καθημερινές παραχωρήσεις και υποχωρήσεις, οφείλει να ακούει και να κατανοεί, οφείλει να αγαπά και να συγχωρεί. Ετούτη η αγάπη θα πάει στον παράδεισο μαζί με εκείνους που την απόλαυσαν ως το τέλος τους.Οι παλιές αγάπες λοιπόν, ας πάνε στον αγύριστο!!!!