Σηκώθηκε άκεφη από το κρεββάτι, ήπιε δυό τρεις ρουφηξιές από τον χθεσινό καφε και ντύθηκε βιαστικά. Έπρεπε να πληρώσει τον λογαριασμό του τηλεφώνου που έληγε. Ώρες είναι να μου το διακόψουν έλεγε και ξαναέλεγε οδηγώντας μέσα στην κίνηση. Έφτασε στο κεντρικό κατάστημα στην Πατησίων. Πάντα εδώ σ'αυτό το παλιό κτήριο του ΟΤΕ πλήρωνε τους λογαριασμούς της και της έδινε μια αίσθηση οικειότητας αυτή η σταθερότητα, που αναζητούσε διαρκώς μέσα σε παγωμένα πρόσωπα του αστικού πολιτισμού όπου ανήκε. Είχε μια σταθερότητα αυτή η σχέση. Ο ίδιος ταμίας, το ίδιο περιβάλλον, τα ίδια απελπισμένα και βαριεστημένα πρόσωπα από την πολύωρη αναμονή σ'αυτήν την ατέλειωτη ουρά. Ο ίδιος διάλογος.
-Πολύ κόσμο έχει σήμερα!
- Αφήστε τα!! Πανικός από το πρωί !
Στάθηκε στο τέλος της ουράς και αφού έστρεψε το βλέμμα της διερευνητικά γύρω γύρω, σα να ήθελε να εξακριβώσει ότι όλοι ήταν στα γραφεία τους κι εργάζονταν, άρχισε να κοιτάζει αμήχανα τον λογαριασμό του τηλεφώνου.
Λογαριασμοί για όλα! Και οι περισσότεροι απλήρωτοι. Για τους λογαριασμούς της ζωής έλεγε, που έρχονταν πάντα στο τέλος της ζημιάς. Κι έπρεπε να τους πληρώσει μετρητοίς. Όπως μετρητοίς είχε εξαγοράσει την επιτυχία, και την αγάπη.
Οι λογαριασμοί που της έστελνε η ζωή της κάθε τόσο δεν ξεπληρώνονταν εύκολα. Χρειάζονταν πολλά δάκρυα και ξενύχτια μέχρι να βρει τις δανεικές δυνάμεις, να σταθεί στα πόδια της και να ξανασυνεχίσει….
Η σειρά σας… άκουσε μια ανυπόμονη φωνή πίσω της κι ένοιωσε ένα ελαφρύ σκούντηγμα στον ώμο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου