ΣΧΕΣΕΙΣ

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟ ΧΘΕΣ 

ΑΝΝΑ ΓΑΛΑΝΟΥ

Το επόμενο σοβαρό ζήτημα, αφορά τις σχέσεις...Δεν θα εμπιστεύεσαι κανέναν...

ΒΙΝΤΕΟ ΑΝΝΑ ΡΕΝΤΖΕΠΕΡΗ

Πράγματι οι σχέσεις είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Πολύ σοβαρό. Ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικόν ζώον, όπως πολύ σοφά υποστήριξε ένθερμα ο σπουδαίος Αριστοτέλης. Με τον όρο πολιτικόν, εννοούσε την ζωή την οργανωμένη σε κοινωνία. Σε άλλο σημείο υποστήριξε πως όποιος ζει μόνος χωρίς φίλους είναι είτε άγριος, είτε Θεός. 

Πρόσφατα εμπέδωσα όλα εκείνα που η Άννα Γαλανού αναφέρει στο όμορφο αυτό απόσπασμα του καταπληκτικού αυτού βιβλίου. Τα λόγια είναι βγαλμένα από την ίδια την ζωή. Είναι γεγονός, ουδείς εγεννήθη φύσει κακός αλλά έγινε μέσα από την επιρροή του περιβάλλοντός του, οικογενειακού ή κοινωνικού. Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι με χαλαρά ήθη που παρουσιάζονται ως άλλοι Σωτήρες και αυλικοί όταν "μυριστούν" ευαισθησία, συμπόνια, αποδοχή σε οποιοδήποτε ελάττωμά τους, και μόλις τα εξασφαλίσουν όλα ετούτα, έχουν ένα γερό όπλο στο χέρι τους για να το χρησιμοποιήσουν εναντίον εκείνων που τους ευεργέτησαν. Με απόλυτη μικροψυχία, "γδύνουν" συναισθηματικά το θύμα τους, του αφήνουν τα κόκκαλα αφού έχουν ξεσκίσει τις σάρκες της ψυχής του, όπως ο λύκος που επιτίθεται στο πρόβατο, και βέβαια μετά, απομακρύνονται γλείφοντας με ηδονή και χαιρεκακία, και τις τελευταίες σταγόνες αίμα που τρέχουν από τα χείλη τους. 

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μιλούσαν πριν για μεγάλες ιδέες, μεγάλα αισθήματα - λες και μπορούν να νοιώσουν το παραμικρό αίσθημα εκείνοι που είναι συναισθηματικά ανάπηροι και ακρωτηριασμένοι και εμποτισμένοι από απόλυτο εγωκεντρισμό, ανασφάλεια και μίσος στους ανθρώπους που μπορούν να παλέψουν τη ζωή και δεν είναι παραιτημένοι στη μοίρα τους!!!! Είναι εκείνοι, οι ίδιοι, που αποσπούσαν μυστικά από το θύμα τους φορώντας την μάσκα της ψεύτικης ευαισθησίας, και τα μετέφεραν σε γλοιώδη υπόκείμενα όμοιά τους, σχολιάζοντας και κοροϊδεύοντας, μόνο και μόνο για να περάσουν την ανιαρή ζωή τους, χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, που ως ευθυνόφοβα παιδάρια, προσπαθούν να γεμίσουν ενοχές το θύμα τους ότι φταίει εκείνο για την επίθεση τους. Ότι το θύμα φταίει για τον θάνατό του. Παριστάνουν τον φίλο, τον προστάτη και στην στροφή περιμένουν να σε γεμίσουν θλίψη σβήνοντας κάθε χαμόγελο, κάθε σπίθα ζωής. Μια σπίθα, που αφού οι εκείνοι δεν την έχουν, τότε ούτε και οι υπόλοιποι θα πρέπει να την έχουν. 

Αυτή οι "άνθρωποι" είναι οι βρυκόλακες στη ζωή μας. Μας ρουφούν το αίμα της ψυχής και της καλοσύνης, παριστάνουν τους θαυμαστές και τους κουλτουριάρηδες, γίνονται κόλακες και "γλειψιματίες" κατά την προσφιλή έκφραση του Ταχτσή, για να γίνουν αρεστοί και να κερδίσουν την εύνοια, όσων θεωρούν ότι αξίζουν. Και πραγματικά το καταφέρνουν μερικές φορές, πατώντας στη  ευαισθησία, την καλοσύνη, την αγάπη και την αφέλεια των άλλων. Αποκτούν υπεραξία, αλλά μετά ανακαλύπτουν ότι εκτός από ψεύτικο ενδιαφέρον, τίποτε άλλο δεν μπορούν να προσφέρουν οι δύσμοιροι....

Ό,τι και να τους προσφέρει κανείς απλόχερα - και δεν εννοώ μόνο υλικό - αλλά κυρίως ψυχικό και ηθικό, αφού το γραπώσουν με τα νύχια τους, σηκώνουν το κεφάλι κοιτάζοντάς σε με τρόπο που δείχνει ότι τελικά τίποτε δεν ήταν αρκετό. Κι αυτό γίνεται διότι δεν έχουν χορτάσει τίποτα στη ζωή, δεν έχουν χορτάσει την ίδια την ζωή. Ό,τι και να κάνουν είναι πάντα στερημένοι, διότι το εσωτερικό τους είναι κενό, άδειο, κούφιο, στεγνό και αποστραγγισμένο από όλα τα συναισθήματα. Βιώνουν τα πάντα επιφανειακά, θεωρούν ότι χρησιμοποιούν τους άλλους, αλλά πάντα καταλήγουν με χαμηλή αυτοεκτίμηση, αναξιοπρέπεια, και χωρίς περηφάνεια διόλου, ξαναεπιστρέφουν πίσω στα πάλιά λημέρια σε όλους εκείνους που δεν είχαν σε καθόλου εκτίμηση, διότι είναι όμοιοί τους και μπορούν να νοιώθουν πιο άνετα. Είναι εκείνοι που σε πνίγουν ασφυκτικά με την παρουσία τους, που θέλουν να εισχωρήσουν στην καθημερινότητά σου, και πολλές φορές έχει μεγάλη πλάκα αυτό, σου αρπάζουν πίσω και τα μικροδωράκια που σου έχουν δώσει, για να επιβεβαιώσουν την μικροψυχία τους και την συναισθηματική τους τσιγγουνιά.....

Είναι εκείνοι που χαίρονται με το κακό που θα πάθεις, γιατί επιβεβαιώνουν ότι σε αυτήν την ζωή δεν είναι οι μόνοι δυστυχείς. Είναι εκείνοι που μόνο πόνο ξέρουν να προσφέρουν, ίσως γιατί μόνο πόνο έχουν γνωρίσει. Φορούν παρωπίδες και δεν βλέπουν τίποτε άλλο πέραν του εαυτού τους και η ευγένειά τους καταντά μερικές φορές εμετική αλλά απαραίτητη για να μπουν στο παιχνίδι της αποδοχής των άλλων. Κατά βάθος μισούν ολόκληρο το είναι τους και φυσικά δεν αγαπούν και κανέναν άλλον. Γρήγορα χάνουν το ενδιαφέρον τους για κάτι διότι μπροστά στην προσωπική δυστυχία τους όπως ο καθένας από αυτούς την βιώνει, όλα τα άλλα ωχριούν. Όσο αυτοί οι άνθρωποι δεν συμμορφώνονται και δεν μαθαίνουν την δύναμη να ζητούν συγγνώμη για όσα αισχρά κάνουν, αξίζουν την περιφρόνησή μας και την γυρισμένη πλάτη μας. Όσο δεν κατανοούν ότι στην ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να λειτουργούν καθαρά, με διαύγεια, χωρίς ψέμα, χωρίς δόλο, πρέπει να αντιμετωπίζουν την ψυχρότητά μας....Ένα παγερό χαμόγελο γεμάτο αδιαφορία τους αξίζει και είναι η μοναδική τους τιμωρία. 

Όσο βάζουν όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι, όσο φέρονται σε όλους με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο, όσο φορούν την μάσκα του φίλου χωρίς να έχουν το κουράγιο και την ψυχή να δείξουν τα νύχια και τα δόντια που διαθέτουν κρύβοντάς τα πίσω από μια υποκριτική ευγένεια, τόσο οι άνθρωποι που αξίζουν θα απομακρύνονται όλο και περισσότερο από εκείνους, αφήνοντάς τους μόνους και γυμνούς, άδειους και περισσότερο δυστυχείς....

Πρέπει κάτι τέτοιοι, να καταλάβουν ότι στην ζωή αυτήν, την μικρή, φθαρτή και μάταιή, σημασία έχει να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, δηλαδή να κοιτάζεις ψηλά και όχι την άβυσσο...Όπως πολύ σωστά ανέφερε και ο Νίτσε, όταν κοιτάζεις συνέχεια την άβυσσο, τότε και εκείνη κάποτε θα σε κοιτάξει...

Υπάρχουν άνθρωποι με λεπτά αισθήματα, με ευαισθησίες, με αγάπη ριζωμένη μέσα τους, με πραγματικό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, με αξιοπρέπεια, που έχουν μάθει να λειτουργούν χωρίς συναισθηματικά δεκανίκια, άνθρωποι υγιείς ψυχολογικά που μπορούν να δώσουν - γιατί αυτό θέλει δύναμη - 

Σιχάθηκα τον βούρκο και τον βόρβορο, σιχάθηκα την ανοησία την επικίνδυνη, την επιπολαιότητα, το ψέμα, σιχάθηκα την βρωμιά και όσοι με κατηγορούν ότι ζω σε έναν δικό μου κόσμο, τους απαντώ....ΝΑΙ προτιμώ να ζω στην ονειροχώρα μου και όχι στην δυστυχία που προσπαθούν ή προσπάθησαν να μου επιβάλλουν διάφορα γύναια και ανδρείκελα. ΟΧΙ δεν θα γίνω ένα με την μάζα τους που μυρίζει αποσύνθεση και μούχλα και κλεισούρα γεροντική. Το σώμα μπορεί να γερνάει αλλά το μυαλό μου παραμένει καθαρό και παιδικό με ένα ανοιχτό βλέμμα σε όλα τα γιατί του κόσμου, της φύσης και της ζωής. Συνεχίζω να πιστεύω στην ανθρωπιά, στην αγάπη, στον έρωτα, στη φιλιά, μ' όλα μου τα παθήματα και εξακολουθώ να χαρίζω απλόχερα ό,τι μπορώ στους άλλους. Όταν εκείνοι δεν το εκτιμούν, τους επιβάλλω την σιωπή και την απουσία μου...ακόμη κι αν αυτό μπορεί να ακουστεί υπερφίαλο....

Θα κλείσω με ένα εξαιρετικό κείμενο από την φίλη Άσπα Γρίβα, το ΑΠΟΧΩΡΩ....που με εκφράζει απόλυτα.

ΑΣΠΑ ΓΡΙΒΑ - ΑΠΟΧΩΡΩ

Α..ποχωρώ..

Και όχι Υ.. ποχωρώ..

Ένα αρχικό γράμμα, διαφοροποιεί και την έννοια..

Εννοείται και την πράξη..

Αποχωρώ..

Εις ένδειξιν, όχι διαμαρτυρίας, μα ούτε και αγανακτίσεως..

Όχι από φόβο, μα ούτε από εγωισμό..

Αλλά για κάτι βαθύτερο..

Για την αξιοπρέπεια..

Θλιμμένη από των ανθρώπων το διφορούμενο,

ματώνω σαν μετράω τα γκρεμισμένα μου όνειρα..

Απρόσεχτα περπάτησα σ' αυτό τον κόσμο,

που τους χρησμούς του δεν κατάφερα να 

αποκρυπτογραφήσω..

Ήταν δυσνόητοι;

Ή ίσως δεν ήταν για τα μέτρα τα δικά μου;

Μιλούσαν για αλήθεια, μα ψευτιά έκρυβαν..

Φώναζαν για αγάπη, μα αδιαφορία εννοούσαν..

Διαλαλούσαν καλοσύνη, μα, σαν Θεό, την κακία 

προσκυνούσαν..

Δεν ήταν δυσνόητοι οι χρησμοί..

Στης ψυχής μου τα καλούπια προσπάθησα να τους 

προσαρμόσω..

Άδετα..

Και εκεί.. αφυπνίστηκα..

Αποχωρώ..

Και Προχωρώ..

Κρατώντας από το χέρι την περηφάνια μου..