2014 ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!

Το 2014 ας φέρει μόνο υγεία, αγάπη, δημιουργικότητα σε όλους!!! Χρόνια πολλά!!!

Η ΚΟΡΗ ΦΡΑΣΙΚΛΕΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ

Μια επίσκεψη στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο πριν χρόνια, στάθηκε η αφορμή για την γέννηση μιας μεγάλης αγάπης μου. Αυτής, προς τα αρχαϊκά αγάλματα που απεικονίζουν νέες (κόρες) και νέους (κούρους), που συνήθως χρησιμοποιήθηκαν ως αγάλματα ταφικών μνημείων τα οποία  ανήκαν σε νέους ανθρώπους. Δεν είναι μόνο η "προσωπική" ιστορία κάθε αγάλματος που συγκινεί, αλλά οι αξίες και το πρότυπο ομορφιάς, μιας εποχής, όπου το ωραίο δεν θα μπορούσε να διαχωριστεί από το αγαθό. 

Η αρχαϊκή περίοδος (800 – 476 π.Χ) στην γλυπτική χαρακτηρίζεται από στατικότητα που έξαφνα διακόπτεται από την προβολή του ενός ποδιού των αγαλμάτων προς τα εμπρός ή το λύγισμα των χεριών. Είναι ελαφρώς χαμογελαστά, με εκείνο το χαμόγελο της πληρότητας, σε μια Αθήνα που δημιουργούσε το μεγαλείο της.

Η κόρη Φρασίκλεια, είναι φτιαγμένη από Παριανό μάρμαρο και απεικονίζει μια έφηβη της αρχαϊκής περιόδου. Χρονολογείται γύρω στο 540 π.Χ.

Το μειδίαμα δηλαδή το αμυδρό χαμόγελό της είναι δείγμα σοφίας, σύνεσης, αιδημοσύνης, μέτρου και εσωτερικότητας. Η κόμη της είναι περιποιημένη με περίτεχνο χτένισμα και οι πλόκαμοι αγγίζουν με χάρη τους ώμους της.

Η κορμοστασιά και το ένδυμα της κόρης, είναι γεμάτα υπερηφάνεια, χωρίς να φτάνει την σημερινή αλαζονεία που κραυγάζει απελπισμένη: " κοιτάξτε και θαυμάστε με, εδώ είμαι". Η κόρη στέκεται σιωπηλή και αγέρωχη αναδεικνύοντας μια σιλουέτα γεμάτη χάρη και θηλυκότητα, με αναλογίες καταπληκτικά φυσιολογικές.

Η στάση της είναι γλυκιά και χαριτωμένη. Φοράει μακρύ χιτώνα, που τον ανασηκώνει ελαφρά με το δεξί της χέρι και στο άλλο κρατάει κοντά στο στήθος της ένα άνθος λωτού.

Η αισθητική αναδεικνύει και τον βαθύτερο πολιτισμό μας. Την κουλτούρα μας, την αγωγή μας, την παιδεία μας, αλλά και την ψυχική μας ισορροπία. Η Φρασίκλεια είναι όμορφη, γιατί είναι και εσωτερικά όμορφη. Εκφράζει γυναικείες αξίες και αρχές που ίσως έχουν ξεχαστεί στις ημέρες μας. Στα χρόνια εκείνα η ομορφιά ήταν δωρική, λιτή, απέριττη, απαλλαγμένη από τον φόρτο της πολυτέλειας. Ακόμη και αυτός ο Παρθενώνας είναι οικοδομημένος σε δωρική βάση, σε κίονες, δηλαδή, δωρικού ρυθμού. Άδικα λοιπόν, όπως θα έλεγε κι ένας μεγάλος δάσκαλος, ο Δημήτρης Λιαντίνης, τον θεωρούν Ιωνικού ρυθμού.

Αν βρεθείτε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, εκεί στην Πατησίων, την παλιά μου γειτονιά, μην ξεχάσετε Κόρη Φρασίκλεια. Σταθείτε και θαυμάστε την και αν θυμηθείτε, δώστε της και τα δικά μου χαιρετίσματα που βρίσκομαι μακριά και αφήστε την να σας συστηθεί.

Επιγραφή:   Σήμα Φρασίκλειας,| κόρη κεκλήσομαι,| αιεί αντί γάμου | παρά Θεών τούτο | λαχουσ' όνομα Αριστίων Πάρι[ος μ' επ]ό[ε]σε (Μτφ.: Μνήμα της Φρασίκλειας, θα καλούμαι κόρη για πάντα, αφού αντί για γάμο οι θεοί αυτό το όνομα μου όρισαν. Με έφτιαξε ο Αριστίων ο Πάριος)

	Διαστάσεις:	Ύψος: 2,115 μ.

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ : μετάφραση Καίσαρας Εμμανουήλ

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ : μετάφραση Καίσαρας Εμμανουήλ

The Raven

by Edgar Allan Poe (1809-1849)

Κάποτε ένα θλιμμένο μεσονύχτι,

καθώς, αδύνατος και κουρασμένος,

σ'΄ένα σοφό βιβλίο ήμουνα σκυμμένος,

απ' όλους τώρα χρόνια ξεχασμένο,

καθ΄ώς, βαρύ απ' τον ύπνο, το κεφάλι

ελίκνιζα, άκουσα έξαφνα ένα κτύπο,

σαν κάποιος να χτυπoύσε, να χτυπούσε,

την πόρτα, σιγανά, της κάμαράς μου.

"Κανένας επισκέπτης, δίχως άλλο,

Θά 'ναι αυτός που χτυπά την πόρτα μου" είπα.

Αυτό, μονάχα αυτό, και τίποτ' άλλο.

Ω, ναι, θυμούμαι - ο νους δεν με γελάει΄

ήταν μια κρύα νυχτιά του Δεκεμβρίου,

κι ένα ένα τα σκυλιά ψυχομαχώντας,

στο πάτωμα τον ίσκιο τους απλώναν.

Πρόσμενα με λαχτάρα να χαράξει

μάτια από τα βιβλία μου ζητούσε

παρηγοριά η περίλυπη καρδιά μου

για τη νεκρή, χαμένη Ελεωνόρα -

 για τη λαμπρή κι ασύγκριτη αυτή κόρη

που οι Άγγελοι ονομάζουν Ελεωνόρα.

Ανεκλάλητη εδώ για πάντα μένει.

Κι ο θλιβερός, αβέβαιος, μεταξένιος

ψίθυρος κάθε πορφυρής κουρτίνας

τρόμους φανταστικούς με πλημμυρούσε

που ουδέποτε είχα ως τότε νιώσει ακόμη΄

έτσι, για να πραϋνω της καρδιάς μου

τους χτύπους, εψιθύριζα ολοένα:

" Κανένας ξένος θα ' ναι που γυρεύει

καταφυγή στη έρμη κάμαρά μου

κανένας ξένος θα 'ναι που ενυχτώθη

και ζητεί να του ανοίξω να 'μπει μέσα΄

αυτ΄, μονάχα αυτό, και τίποτ' άλλο.

Για μια στιγμή αναθάρρεψα, και τότε,

χωρίς πια να διστάζω όπως και πρωτα:

"Κύριε ή Κυρία μου, ότι και να 'στε -

 πρόφερα - συγχωρέστε με η αλήθεια

είναι πως μ' είχε πάρει ανάλαφρα ο ύπνος,

κι ήρθατε σεις και κρούσατε τη θύρα

τόσο ελαφρά, απαλά της κάμαράς μου,

τόσο ελαφρά χτυπήσατε τη θύρα,

που μόλις ένιωσα, άκουσα το χτύπο".

Κι άνοιξα αμέσως διάπλατα την πόρτα΄

σκοτάδι, έξω, πυκνό, και τίποτ' άλλο.

Της νύχτας το σκοτάδι αναρρωτώντας,

έμενα σαστισμένος, φοβισμένος

κι αμφιβάλλοντας, σε όνειρα δοσμένος,

που ουδέποτε οι ανθρώποι ονειρευτήκαν΄

ωστόσο, η σιωπή δεν εταράχθη

κι ουδένα η σιγαλιά έδωκε σημάδι,

κι ότι ψιθυριστά εκεί μέσα ειπώθη

ήταν η λέξη μόνο Ε λ ε ο ν ό  ρ α.

Τη λέξη αυτή ψιθύρισα μονάχα

κι η ηχώ απαλά αποκρίθει Ε λ ε ο ν ό ρ α.

Αυτό, μονάχα αυτό, και τίποτ' άλλο.

Γυρίζοντας στην κάμαρά μου πάλι,

με την ψυχή βαριά και φλογισμένη,

άκουσα εγώ σε λίγο ένα άλλο χτύπο,

δυνατότερο κάπως απ' τον πρώτο.

" Κάτι στο παραπέτασμα - είπα - θα 'ναι,

χωρίς αμφιβολία του παραθύρου΄

ας ρίξω μια ματιά λοιπόν, και τούτο

το σκοτεινό μυστήριο ας ξεδιαλύνει.

άς ειρηνέψει μια στιγμή η καρδιά μου,

και τούτο το μυστήριο ας ξεδιαλύνει.

- Ο άνεμος είναι αυτό, και τίποτ' άλλο".

Κι άνοιξα το παράθυρο, όταν, αίφνης

με χάρη περισσή φτεροκοπώντας,

ένα κοράκι εξαίσιο εμπήκε μέσα

των όσιων ημερών του παρελθόντος.

Χωρίς καμιάν υπόκλιση να κάνει,

μια στιγμή να σταθεί ή να διστάσει,

με αρχοντικά φερσίματα εθρονιάστη

πάνω στη θύρα, αυτό, της κάμαράς μου -

Θρονιάστη σ' ένα ομοίωμα της παλλάδος

πάνω από του δωματίου ακριβώς την πόρτα -

 κάθησε πάνω κει, και τίποτ' άλλο.

Τότε καθώς αυτό το εβένινο όρνεο

τους θλιβερούς ως τώρα λογισμούς μου

άρχισε να ιλαρύνει με την τόσο

σοβαρή και αυστηρή του εκείνη σταση

"Αν κι άτριχη, σπανή είναι η κεφαλή σου

- είπα - ΄νανδρο δεν είσαι δίχως άλλο,

στυγνό, φασματικό, κι αρχαίο κοράκι,

που στης Νυχτός την όχθη εσύ πλανιέσαι -

Πες μου : ποιο είναι το αρχοντικό όνομά σου

πέρα κει στην πλουτώνεια όχθη της Νύχτας;

Ποτέ πια το κοράκι μου αποκρίθη.

Ξαφνιάστηκα όταν άκουσα απ' το στόμα

του άχαρου εκείνου ορνέου τόσο καθάρια

λόγια να βγαίνουν, αν κι η απόκρισή του

δε είχε δα και νόημα σπουδαίο,

γιατί όλοι είναι σύμφωνοι σε τούτο:

πως ποτέ του κανείς σ' αυτόν τον κόσμο

δεν έτυχε να ιδεί πουλί παρόμοιο

πάνω στου δωματίου του την πόρτα -

όρνεο, ή άλλο ζώο, σε μιαν εικόνα

πάνω απ' του δωματίου του την πόρτα,

μ' ένα όνομα παρόμοιο: Π ο τ έ  π ι α.

Μα το κοράκι, επάνω απ' το γαλήνιον

ομοίωμα, αυτά τα λόγια είπε μονάχα,

λες κι όλη του η ψυχή σ'αυτά τα λόγια

έβρισκε την απόλυτη έκφρασή της.

Άλλη καμιά δεν πρόφερε πια λέξη,

μήτε κανένα σάλεψε φτερό του,

ωσότου εγώ ψιθύρισα: " Άλλοι φίλοι

έφυγαν και μ' αφήσανε για πάντα΄

αύριο, κι αυτό θα φύγει, θα πετάξει,

όπως πετάξαν όλες μου οι Ελπίδες".

Π ο τ έ  π ι ά το πουλί, τότε, αποκρίθη.

Τρέμοντας ελαφρά μες τη γαλήνη

που είχε μια τέτοια απόκριση ταράξει

" Σίγουρα αυτά τα λόγια που προφέρει

- είπα - όλη η γνώση του είναι και η σοφία,

δάνειο από κάποιον δύσμοιρον αυθέντη

που η δυστυχία, αδυσώπητη, από τόσο

σιμά τον ακολούθει, ώσπου μια μόνην

επωδό τα τραγούδια του όλα επήραν,

έτσι που της Ελπίδας του όλοι οι θρήνοι

σ' αυτή τη θλιβερή επωδό τελειώναν.

          Π ο τ έ - π ο τ έ  π ι α.

Έτσι, ενώ το κοράκι εξακολούθει

τη θλιβερή ψυχή μου να ιλαρύνει,

μια πολυθρόνα τράβηξα, κι αντίκρυ

στο πουλί και στη θύρα εγώ στραμμένος,

βυθίστηκα στ' αβρά της μαξιλάρια,

Τότε, του στοχασμούς μου αρμολογώντας,

ένα- ένα, αναρωτιόμουνα τι τάχα

ετούτο το πουλί του παρελθόντος

το άχαρο ετούτο, ισχνό, αγριωπόν, απαίσιο

και οιωνικό πουλί του παρελθόντος

θέλει να πει όταν κρωζει π ο τ έ  π ι ά.

Αυτο λοιπόν ζητούσα ν' απεικάσω,

χωρίς όμως μια λέξη ν' απευθύνω

στ'όρνεο, που τα πυρά του μάτια τώρα

εφλέγοντο στα βάθη της ψυχής μου.

Ετούτο κι άλλα ακόμη να μαντέψω

κάθησα, το κεφάλι μου ακουμπώντας

πάνω στα βελουδένια μαξιλάρια

που το φως περιχούσε αργα της λάμπας,

επάνω στα μαβιά, απ' το φως της λάμπας

περίχυτα βελούδα, που τα μέλη

Εκείνης, ώ, ποτέ πιά δε θ' αγγίξουν!

Τότε, σαν πιο βαρύς, μου εφάνη ο αγέρας

από' να θυμιατήρι αθέατο ευώδα

στα χέρια Σεραφείμ, που, όπως γλιστρούσαν,

τα πόδια τους κροτούσαν στο ταπέτο.

"Δύστυχε, ο Θεός σου - ανάκραξα - σσυ στέλνει,

μ' αυτά τα Σεραφείμ του σου προσφέρει

ο γλυκό νηπενθές και να μπορέσει

να λησμονήσεις την Ελεωνόρα!

Ω, πιέ το , και λησμόμησε γαι πάντα

τη νεκρη σου, χαμένη Ελεωνόρα!"

Π ο τ έ  π ι ά  το κορακι μού αποκρίθει.

" Προφήτη - αντείπα - πλάσμα εσύ του ολέθρου,

προφήτη, όρνεο 'η δαίμονα, ο,τι κι αν είσαι!

Ο πειρασμός κι αν σ' έστειλε, είτε πάλι

η τρικυμία σε ξέβρασε εδω πέρα,

περίλυπον κι ανήμερον ακόμη,

σ' αυτή τη μαγεμένη, έρημη χώρα

- στο σπίτι αυτο που η φρίκη έχει στοιχειώσει:

ώ, πες μου - σ' εξορκίζω - πες μου αλήθεια,

στην Ιουδαία βάλσαμον υπάρχει;

ώ, πες μου - σ'[ εξορκίζω - πες μου, αλήθεια".

Π ο τ έ  π ι α  το κοράκι μου αποκρίθη.

"Προφήτη - αντείπα - πλάσμα εσύ του ολέθρου -

προφήτη, όρνεο ή δαίμονα, ό,τι κι αν είσαι!

Σ' αυτον τον ουρανό που μας σκεπάζει,

στο Θεό που λατρεύουμε κι οι δυό μας,

πες σ' αυτη την ψυχή τη σπαραγμένη

αν μες στη μακρινη Εδέμ μια μέρα

θ' αγκαλιάσει μαι κόρην οσιωμένη

που οι Άγγελοι ονομάζουν Ελεονόρα -

μια λαμπρη, αν θ' αγκαλιασει, σπάνια κόρη

που οι Άγγελοι ονομάζουν Ελεονόρα.''

Π ο τ έ  π ι ά  το κοράκι μου αποκρίθη.

" Τα λόγαι αυτά αας σημάνουν τη φυγή σου,

δαίμονα ή όρνεο - κράζω αναπηδώντας.

Γύρισε πάλι εσύ στην τρικυμία

και την πλουτωνική της Νύχτας όχθη,

κι ουδένα εδώ φτερό σου μαύρο ας μείνει,

σημάδι των φαρμακερών κρωγμών σου!

Άφησε αβίαστη εσύ τη μοναξιά μου!

Κατέβα απο το ομοίωμα της παλλαδος!

Βγαλ' το ράμφος σου μεσ' απ' την καρδιά μου

και πέταξε μακριά απ' την κάμαρά μου!"

Π ο τ έ  π ι α  το κοράκι μου αποκρίθη.

Και το κοράκι, ασάλευτα κρατώντας

τα φτερά του, απομένει ακόμη επάνω

στο ωχρό, γλυπτόν ομοίωμα της παλλάδος

πάνω από του δωματίου μου την πόρτα.

Κι είναι τα μάτια του όμοια με τα μάτια

ενός δαιμονικού ονειροπαρμένου,

κι όπως το περιχεί το φως της λάμπας,

στο πάτωμα τη σκιά του σφενδονίζει:

κι η ψυχή μου, απ' αυτή τη σκιά που μένει

κυματιστά στο πάτωμα απλωμένη,

ποτέ - ποτέ πια δε θα σηκωθεί!

ΣΙΜΟΝ ΝΤΕ ΜΠΩΒΟΥΑΡ - Η ΙΕΡΕΙΑ ΤΟΥ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ (γαλλικά: Simone de Beauvoir, 9 Ιανουαρίου 1908 — 14 Απριλίου 1986) ήταν η διάσημη Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος και φεμινίστρια. Υπήρξε σύντροφος του διάσημου υπαρξιστή φιλοσόφου Ζαν -Πωλ Σαρτρ. Το γνωστότερο έργο της υπήρξε Το Δεύτερο Φύλο, μια φεμινιστική ανάλυση της γυναικείας ύπαρξης και της καταπίεσης των γυναικών.

Μέσα από την διερεύνηση της γυναικείας φύσης, κατέληξε στο συμπέρασμα πως γυναίκα δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι με την ενσυνείδητη παρατήρηση και αποδοχή της γυναικείας φύση σου και όχι απλώς επειδή έτυχε από έναν συνδυασμό χρωμοσωμάτων να έχεις συγκεκριμένα φυλετικά χαρακτηριστικά. Η προσπάθεια είναι επίπονη και διαρκής αφού πραγματοποιείται μέσα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία με ανάλογες, προς τους άνδρες, απαιτήσεις.

Η ιέρεια του φεμινισμού λοιπόν, βιώνοντας έναν θυελλώδη έρωτα με τον φιλόσοφο Ζαν Πωλ Σάρτρ, που όμως κράτησε ως το τέλος της ζωής και των δύο, η αγέρωχη αυτή γυναίκα, δεν διαφέρει καθόλου από μια οποιαδήποτε “κοινή θνητή” όταν αγαπά έναν άντρα. Παραδίδεται στο έρωτα αμαχητί, βιώνει και την ύψιστη ευτυχία στο πλευρό του Άντρα, αλλά και την πιο σκοτεινή δυστυχία μακριά του. Σας παραθέτουμε την ερωτική επιστολή που του έστειλε, επιλεγμένη μέσα από σωρεία ερωτικών επιστολών, που αντάλλαξαν τα δύο αυτά ιερά τέρατα της διανόησης μεταξύ τους. Αποκαλύπτεται εδώ, η άνευ όρων παράδοση της ερωτευμένης Γυναίκας στο αντεικείμενο του πόθου της, τον Άντρα. Η επιλογή των φωτογραφιών και της μουσικής που έντυσαν το βίντεο, είναι δική μου. Καλή ακρόαση.

"Αγάπη μου .. μου είχες πει κάποτε ότι μ’ αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη (ίσως να μην το θυμάσαι, λες τόσα πολλά ανόητα πράγματα) λοιπόν αυτή την στιγμή θα πρέπει να μ’ αγαπάς πολύ, γιατί μ’ έκανες ακόμη πιο ευτυχισμένη. Υπερκέρασες ακόμη και το πόσο δυστυχισμένο έκανα τον εαυτό μου εξ’ αιτίας σου.
Σ’ ευχαριστώ, είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπάει κανείς, σήκωσες ένα βάρος από την καρδιά μου και τώρα αρχίζω πάλι να ταξιδεύω προς το μέρος σου αργά αλλά σταθερά. Η σκέψη να νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι μ’ αρέσει πάρα πολύ.Θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα, ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη. Αγάπη μου.. είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα. Μπορείς να είσαι περήφανος. Φαίνεσαι πια τόσο κοντά, αν γυρίσω το κεφάλι μου θα σε δω αναπαυτικά ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου, μισοκοιμισμένο και ζεστό, μου φαίνεται ότι μπορώ όποτε θέλω, να πάω να ξαπλώσω δίπλα σ’ αυτό το ζεστό και δυνατό σώμα. Το λαχταρώ.
Αγαπημένε μου, που είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπώ».

ΤΟ ΚΥΜΑ ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΛΑ!!!