Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο...Πυξ Λαξ

Οι παλιές αγάπες....

....λένε, πως πάνε στον παράδεισο. Τι ψέμα! Πως να πάει στον παράδεισο μια αγάπη που πρόδωσε ή προδόθηκε; Πως να διανύσει το μοσχομυριστό μονοπάτι της αιωνιότητας μια αγάπη που έζησε την φθορά και μετατράπηκε σε μίσος ή ακόμη χειρότερα σε αδιαφορία; Με τι κουράγιο θα ανεβεί τα σκαλοπάτια της αιώνιας μνήμης μια αγάπη κουρασμένη, ταλαιπωρημένη από τον χρόνο; 
Ας μη γελιόμαστε! Οι παλιές αγάπες πάνε στο διάολο. Κάνουμε τα πικρά γλυκά και τα άγρια ημερωμένα που έλεγε και η σοφή γιαγιά μου και παριστάνουμε τους μεγαλόψυχους απέναντι σε όσους μας πλήγωσαν ή εγκατέλειψαν. Όμως η αλήθεια είναι μία. Αν μας ρωτούσαν αν θα ξανακάναμε τις ίδιες επιλογές και βάζαμε στην άκρη τον εγωισμό μας, θα απαντούσαμε απερίφραστα "όχι" και μάλιστα μεγαλύτερο από εκείνο της 28ης Οκτωβρίου. 
Όταν μια αγάπη τελειώνει μπορεί κάποιες αναμνήσεις όμορφες να υπάρχουν, αλλά πάντα μας βασανίζει ένα γιατί. Γιατί να τελειώσει; Διότι δεν άξιζε εν τέλει. Αυτή είναι η πιο σκληρή απάντηση. Αυτή είναι η μόνη αληθινή απάντηση. 
Μας έχουν πείσει ότι παντοτινή αγάπη δεν υπάρχει. Άλλο ψέμα! Παντοτινός έρωτας δεν υπάρχει. Η αγάπη οφείλει να είναι παντοτινή. Αυτή είναι η δουλειά της, πως να το κάνουμε! Οφείλει να είναι εκεί και να προσφέρει απλόχερα. Οφείλει να χαρίζει παρηγοριά και κουράγιο. Οφείλει να θυμίζει τα όμορφα πράγματα, να γεμίζει με όμορφες στιγμές τη ζωή μας, οφείλει να αντιστέκεται στους πειρασμούς, να προβαίνει σε μικρές καθημερινές παραχωρήσεις και υποχωρήσεις, οφείλει να ακούει και να κατανοεί, οφείλει να αγαπά και να συγχωρεί. Ετούτη η αγάπη θα πάει στον παράδεισο μαζί με εκείνους που την απόλαυσαν ως το τέλος τους.Οι παλιές αγάπες λοιπόν, ας πάνε στον αγύριστο!!!!

Η κληματαριά....

Πόσες φορές δεν την κοίταξε προσεκτικά, ένα ένα φύλλο, ένα ένα τσαμπί. Ήταν η παρηγοριά της, η παρέα της, έπαιρνε όλη την αγάπη της, την προσοχή της και της την ανταπέδιδε απλόχερα με την πυκνή σκιά της, όπου τις ώρες του μεσημεριού καθόταν και κοίταζε την θάλασσα από μακριά. 
Σηκώθηκε νωχελικά από την βολική της θέση, έκανε δυο βόλτες πάνω κάτω με αργά βήματα κοιτάζοντας αφηρημένη τα φύλλα. Άπλωσε το χέρι τρυφερά και χαριτωμένα, με μια κίνηση σχεδόν χορευτική κι έκοψε ένα ξερό φυλλαράκι. 
Κορφολογούσε καθημερινά τα όνειρά της και τα αφιέρωνε στα πρέπει της. Δεν ήταν ευτυχισμένη, ήταν όμως υπερήφανη που τόσα χρόνια είχε καταφέρει να κρατήσει ζωντανή αυτήν την όμορφη κληματαριά.... 
(αφιερωμένο στο κορίτσι με τα πρέπει)
Άννα Ρεντζεπέρη 

Καλό καλοκαίρι......

Οδυσσέας Ελύτης  Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
Βίντεο Άννα Ρεντζεπέρη 

  

ΦΩΣ

Ανελέητο φως. Βάλλει ευθέως και αδιάκοπα. Δυναμική η προσέγγισή του, δυναμική ως προσέγγιση αρσενικού, που θέλει να επιβληθεί, να παραδεχθείς την ανωτερότητά του, να γίνεις η σκιά του, να σε κουρσέψει και να αναφωνήσει θριαμβευτικά νενίκηκά σε. Φως. Όλα είναι φανερά υπό τη παρουσία του. Τίποτα απολύτως δεν δύναται να κρυφθεί και να περάσει λάθρα. Τα πάντα αποκαλύπτονται, ξετυλίγονται, απογυμνώνονται, παραδίνονται. Φως που φωτίζει, φως που τυφλώνει. Ενέργεια πολυσήμαντη αλλά μονομερής. Δεν ζητά ανανέωση, δεν ζητά ανταπόδοση. Αν γνωρίζεις πως να παίρνεις, κερδίζεις. Αν όχι, καίγεσαι... 
Άννα Ρεντζεπέρη

Η αλήθεια μας

ΞΥΛΟΥΡΗΣ-ΠΩΣ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ

Ποιο είναι εκείνο το καλοφτιασιδωμένο προσωπείο που αναγκάζει τους ανθρώπους να κρύβουν τα πραγματικά τους συναισθήματα; Τι είναι αυτό που μας δημιουργεί τύψεις και ενοχές για τον θυμό μας, την απέχθειά μας, γενικά για όλα τα αρνητικά συναισθήματά μας; 
Μήπως μια διαστρεβλωμένη άποψη που μας θέλει μόνο αμαρτωλούς και μη αποδεκτούς όταν αμφισβητούμε ή όταν δεν εκφραζόμαστε με υποκριτική ευγένεια απέναντι στους άλλους; Εκείνη η κακώς εννοούμενη ηθική του να είμαστε μειλίχιοι και αβροί σε κάθε είδους ανοησία; Ή μήπως η ηθική της στραμμένης παρειάς απέναντι σε κάθε είδους προσβολή ή χτύπημα; 
Μάθαμε από τους καλούς Έλληνες γονείς μας το βλέπε, άκου, σώπα. Μάθαμε από την Εκκλησία μας το αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν. Όμως διανοηθήκατε ποτέ ότι ουσιαστικά πρώτα έρχεται το " ως εαυτόν"; Αν δεν αγαπήσουμε, χαϊδέψουμε, κανακέψουμε τον εαυτό μας, πως μπορούμε να αγαπήσουμε κάποιον που βρίσκεται έξω από αυτόν; 
Μας έμαθαν την υπομονή, την καρτερία και τη συγχώρεση αλλά τους διέφυγε και από γονείς και από δασκάλους, η διεκδίκηση, η απαίτηση όλως όσων θεωρούμε ότι αξίζει ο υπέροχος εαυτός μας. Μας μετέτρεψαν σε οσφυοκάμπτες και συμπλεγματικούς που πάσχουν από την αποδοχή των άλλων και μπορούν να προβούν σε οποιαδήποτε αναξιοπρεπή πράξη, προκειμένου να είναι αποδεκτοί-αγαπητοί στους άλλους. Μια ζωή μισή στην ουσία μας έμαθαν να ζούμε γιατί αν δεν αποδεχόμαστε τον μισό εαυτό μας τότε είναι σαν να απορρίπτουμε τη μισή ζωή μας. 
Μας έμαθαν να θεωρούμε ακραίο κάθε τι που δεν ταιριάζει με τις μικροαστικές συνήθειές μας, κάθε τι που μας βγάζει από τα στενά και περιχαρακωμένα πλαίσιά μας. Δεν μας έμαθαν ότι η αλογόμυγα μας κρατά ξύπνιους και σε εγρήγορση με το να γίνεται ενοχλητική. 
Όμως έχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης. Το "δεν μου έμαθαν" είναι αποδεκτό μέχρι κάποια μικρή ηλικία. Από κάποιο σημείο και ύστερα οφείλουμε κι εμείς να μάθουμε. Να αναζητήσουμε την αλήθεια κάνοντας την ηρωική μας έξοδο από το ασφαλές κλουβί της καλοσύνης μας. Η κοινωνία δεν προχώρησε από το σφάξε με πασά μου να αγιάσω αλλά από λιοντάρια και μπροστάρηδες που πήραν την αλήθεια και την έκαναν παντιέρα ανεμίζουσα, αποτινάσσοντας την υποκρισία την κοινωνική και σηκώνοντας τα μανίκια για δουλειά και μόχθο και κάματο και προσπάθεια να γίνουν οι ίδιοι καλύτεροι και να κάνουν τον κόσμο μας λιγότερο ασφυκτικό και ανούσιο. 
Άννα Ρεντζεπέρη

  

Η νύχτα....

Αύγουστος - Νίκος Παπάζογλου

Η ΝΥΧΤΑ...


Μέσα στο σούρουπο οι σκέψεις αναμοχλεύονται... Ίσως φταίει η σιγαλιά της νύχτας.... Η νύχτα όλα τα μεγεθύνει. Τον πόνο, τη δυστυχία, τη μοναξιά. Τυλιγμένα όλα μέσα στο σκοτεινό της πέπλο φαίνονται αξεπέραστα. Οι ώρες, τα λεπτά, τα πρόσωπα... Τα πρόσωπα...Εκείνα τη νύχτα φαίνονται πιο όμορφα. Λες κι ο ήλιος της ημέρας κλέβει από τη λάμψη τους. Ένας όμορφος απατηλός καθρέπτης η νύχτα. Με συνεργούς στο έγκλημα, το φεγγάρι και τον έναστρο ουρανό. Άλλα τα μεγενθύνει, άλλα τα κάνει να φαίνονται πιο όμορφα. 
Ας αφεθούμε στη μαγεία της νύχτας του Αυγούστου, ας αφεθούμε στην όμορφη πλάνη της, ας παρακολουθήσουμε το παραμύθι και ποιος ξέρει... μπορεί σε κάποιο κεφάλαιο να είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές..... 
Άννα Ρεντζεπέρη