Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος της γνώσης και των εμπειριών. Οι συνοδοιπόροι σου λίγοι στην διαδρομή αυτή, αλλά εκλεκτοί....
" Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω.
Κι από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε, έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους." Νίτσε
Η είδηση του ξαφνικού του θανάτου τα ξημερώματα της Τετάρτης 29/2/2011, με άφησε άφωνη και θλιμμένη όπως και πολλούς Έλληνες, μιας και ο χαμός του αφήνει ορφανό το θέατρο και την φαρσοκωμωδία που τόσο πιστά υπηρέτησε τόσα χρόνια. Αυτό που θυμάμαι σαν χθες από την εμπειρία μου μαζί του ως θεατής, ήταν το γεγονός ότι καθισμένη στην πρώτη σειρά του θεάτρου και βλέποντας τις καταπληκτικές χειρονομίες του με αυτά τα εκφραστικά και μακριά χέρια προς τον έτερο στην σκηνή, τον μέγιστο Ντίνο Ηλιόπουλο, ξέσπασα σε τόσο δυνατά γέλια, που δεν σταματούσαν παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου. Το αποτέλεσμα; Ξεκίνησε να γελά προσπαθώντας να συνεχίσει, αλλά ξαναέβαζε τα γέλια ακούγοντάς με και στο τέλος παρασύρθηκε και ο Ηλιόπουλος με αποτέλεσμα να είναι καθισμένοι και οι δύο στην άκρη της σκηνής γελώντας και ένα ολόκληρο θέατρο να παραληρεί από το γέλιο. Αυτός ήταν ο Βασίλης Τσιβιλίκας...Ένας μορφωμένος και εκφραστικός και γεμάτος αγάπη ηθοποιός και άνθρωπος....Αντίο αγαπημένε ψηλέ που μας χάριζες απλόχερο το γέλιο...Καλό σου ταξίδι.... ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΝΑ ΡΕΝΤΖΕΠΕΡΗ
Ένα μικρό βιογραφικό για τον Βασίλη του θεάτρου....
Γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη. Ήταν το μοναδικό αγόρι της οικογένειάς του και μεγαλύτερος από τις δύο αδελφές του. Ο πατέρας του ήταν καταστηματάρχης και εξασφάλιζε μία άνετη ζωή στην οικογένειά του.
Φοίτησε στο κολέγιο της Θεσσαλονίκης. Εκεί οι καθηγητές του τον παρότρυναν να ασχοληθεί με την υποκριτική, συμμετέχοντας αρχικά στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του πέρασε στην Αγγλική Φιλολογία, την οποία όμως εγκατέλειψε για να κατεβεί στην Αθήνα και να ασχοληθεί επαγγελματικά πλέον με την ηθοποιία.
Μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια να εισαχθεί στο Θέατρο Τέχνης, σπούδασε τελικά στη σχολή υποκριτικής του Πέλου Κατσέλη.
Πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1965 στη Νέα Ιωνία. Δύο χρόνια αργότερα ο Κάρολος Κουν τον καλεί στο Θέατρο Τέχνης. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 ξεκινά να ασχολείται με τηνεπιθεώρηση και στα μέσα της με την πρόζα.
Η δεκαετία του 70 ήταν η περίοδος που πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο. Η πρώτη ταινία που συμμετείχε ήταν Η θεία μου η χίπισσα του Αλέκου Σακελλάριου.
Απεβίωσε στις 29 Φεβρουαρίου σε ηλικία 70 ετών. Εμφάνισε πρόβλημα στην καρδιά και εξέπνευσε κατά τη διακομιδή του στο Σισμανόγλειο Γενικό Νοσοκομείο.
Πόσο μοιάζουν τα όνειρά μας με τους πολύχρωμους χαρταετούς! Εκείνους που παιδικά χέρια κρατούν με έναν σπάγγο και προσπαθούν προσεκτικά να τους φτάσουν όλο και ψηλότερα φωνάζοντας "αμόλα καλούπα" !!!!! Και ολοένα να λασκάρουν τον σπάγγο και οι αετοί να πηγαίνουν πιο ψηλά και πιο μακριά, ανεμίζοντας τις πολύχρωμες και φουντωτές ουρές τους στον αέρα, δίνοντας χρώμα για μια φορά τον χρόνο στο συννεφιασμένο ουρανό!!
Δίνοντας χαρά και φωτίζοντας τα παιδικά πρόσωπα με πλατιά χαμόγελα.
Έτσι μοιάζουν τα όνειρά μας. Με χαρταετούς, που τους κρατάνε παιδικά χέρια..τα δικά μας χέρια. Γιατί όταν κάνουμε όνειρα ξαναγινόμαστε παιδιά, τα παιδιά της γειτονιάς μας, που φώναζαν "αμόλα καλούπα" και τα όνειρά μας εκτοξεύονταν στον ουρανό και φώτιζαν τη μέρα μας με πλατιά χαμόγελα και περηφάνεια και φώτιζαν και τη νύχτα μας σαν λαμπερά αστέρια που ξενυχτάνε κρατώντας συντροφιά στις πιο κρυφές μας ελπίδες...
Ας θυμηθούμε ξανά τα όνειρά μας, αυτά που μας κρατούσαν ξύπνιους τις νύχτες γιατί τα σχεδιάζαμε με κάθε λεπτομέρεια και ας χαλαρώσουμε τον σπάγγο που τα κρατάει στην γη, ας τον αφήσουμε τον σπάγγο από τα χέρια μας για να τα ελευθερώσουμε, να ταξιδέψουν μακριά και να χρωματίσουν με την αγάπη μας τον ουρανό ακόμη μια φορά!
Το επόμενο σοβαρό ζήτημα, αφορά τις σχέσεις...Δεν θα εμπιστεύεσαι κανέναν...
ΒΙΝΤΕΟ ΑΝΝΑ ΡΕΝΤΖΕΠΕΡΗ
Πράγματι οι σχέσεις είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Πολύ σοβαρό. Ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικόν ζώον, όπως πολύ σοφά υποστήριξε ένθερμα ο σπουδαίος Αριστοτέλης. Με τον όρο πολιτικόν, εννοούσε την ζωή την οργανωμένη σε κοινωνία. Σε άλλο σημείο υποστήριξε πως όποιος ζει μόνος χωρίς φίλους είναι είτε άγριος, είτε Θεός.
Πρόσφατα εμπέδωσα όλα εκείνα που η Άννα Γαλανού αναφέρει στο όμορφο αυτό απόσπασμα του καταπληκτικού αυτού βιβλίου. Τα λόγια είναι βγαλμένα από την ίδια την ζωή. Είναι γεγονός, ουδείς εγεννήθη φύσει κακός αλλά έγινε μέσα από την επιρροή του περιβάλλοντός του, οικογενειακού ή κοινωνικού. Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι με χαλαρά ήθη που παρουσιάζονται ως άλλοι Σωτήρες και αυλικοί όταν "μυριστούν" ευαισθησία, συμπόνια, αποδοχή σε οποιοδήποτε ελάττωμά τους, και μόλις τα εξασφαλίσουν όλα ετούτα, έχουν ένα γερό όπλο στο χέρι τους για να το χρησιμοποιήσουν εναντίον εκείνων που τους ευεργέτησαν. Με απόλυτη μικροψυχία, "γδύνουν" συναισθηματικά το θύμα τους, του αφήνουν τα κόκκαλα αφού έχουν ξεσκίσει τις σάρκες της ψυχής του, όπως ο λύκος που επιτίθεται στο πρόβατο, και βέβαια μετά, απομακρύνονται γλείφοντας με ηδονή και χαιρεκακία, και τις τελευταίες σταγόνες αίμα που τρέχουν από τα χείλη τους.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μιλούσαν πριν για μεγάλες ιδέες, μεγάλα αισθήματα - λες και μπορούν να νοιώσουν το παραμικρό αίσθημα εκείνοι που είναι συναισθηματικά ανάπηροι και ακρωτηριασμένοι και εμποτισμένοι από απόλυτο εγωκεντρισμό, ανασφάλεια και μίσος στους ανθρώπους που μπορούν να παλέψουν τη ζωή και δεν είναι παραιτημένοι στη μοίρα τους!!!! Είναι εκείνοι, οι ίδιοι, που αποσπούσαν μυστικά από το θύμα τους φορώντας την μάσκα της ψεύτικης ευαισθησίας, και τα μετέφεραν σε γλοιώδη υπόκείμενα όμοιά τους, σχολιάζοντας και κοροϊδεύοντας, μόνο και μόνο για να περάσουν την ανιαρή ζωή τους, χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, που ως ευθυνόφοβα παιδάρια, προσπαθούν να γεμίσουν ενοχές το θύμα τους ότι φταίει εκείνο για την επίθεση τους. Ότι το θύμα φταίει για τον θάνατό του. Παριστάνουν τον φίλο, τον προστάτη και στην στροφή περιμένουν να σε γεμίσουν θλίψη σβήνοντας κάθε χαμόγελο, κάθε σπίθα ζωής. Μια σπίθα, που αφού οι εκείνοι δεν την έχουν, τότε ούτε και οι υπόλοιποι θα πρέπει να την έχουν.
Αυτή οι "άνθρωποι" είναι οι βρυκόλακες στη ζωή μας. Μας ρουφούν το αίμα της ψυχής και της καλοσύνης, παριστάνουν τους θαυμαστές και τους κουλτουριάρηδες, γίνονται κόλακες και "γλειψιματίες" κατά την προσφιλή έκφραση του Ταχτσή, για να γίνουν αρεστοί και να κερδίσουν την εύνοια, όσων θεωρούν ότι αξίζουν. Και πραγματικά το καταφέρνουν μερικές φορές, πατώντας στη ευαισθησία, την καλοσύνη, την αγάπη και την αφέλεια των άλλων. Αποκτούν υπεραξία, αλλά μετά ανακαλύπτουν ότι εκτός από ψεύτικο ενδιαφέρον, τίποτε άλλο δεν μπορούν να προσφέρουν οι δύσμοιροι....
Ό,τι και να τους προσφέρει κανείς απλόχερα - και δεν εννοώ μόνο υλικό - αλλά κυρίως ψυχικό και ηθικό, αφού το γραπώσουν με τα νύχια τους, σηκώνουν το κεφάλι κοιτάζοντάς σε με τρόπο που δείχνει ότι τελικά τίποτε δεν ήταν αρκετό. Κι αυτό γίνεται διότι δεν έχουν χορτάσει τίποτα στη ζωή, δεν έχουν χορτάσει την ίδια την ζωή. Ό,τι και να κάνουν είναι πάντα στερημένοι, διότι το εσωτερικό τους είναι κενό, άδειο, κούφιο, στεγνό και αποστραγγισμένο από όλα τα συναισθήματα. Βιώνουν τα πάντα επιφανειακά, θεωρούν ότι χρησιμοποιούν τους άλλους, αλλά πάντα καταλήγουν με χαμηλή αυτοεκτίμηση, αναξιοπρέπεια, και χωρίς περηφάνεια διόλου, ξαναεπιστρέφουν πίσω στα πάλιά λημέρια σε όλους εκείνους που δεν είχαν σε καθόλου εκτίμηση, διότι είναι όμοιοί τους και μπορούν να νοιώθουν πιο άνετα. Είναι εκείνοι που σε πνίγουν ασφυκτικά με την παρουσία τους, που θέλουν να εισχωρήσουν στην καθημερινότητά σου, και πολλές φορές έχει μεγάλη πλάκα αυτό, σου αρπάζουν πίσω και τα μικροδωράκια που σου έχουν δώσει, για να επιβεβαιώσουν την μικροψυχία τους και την συναισθηματική τους τσιγγουνιά.....
Είναι εκείνοι που χαίρονται με το κακό που θα πάθεις, γιατί επιβεβαιώνουν ότι σε αυτήν την ζωή δεν είναι οι μόνοι δυστυχείς. Είναι εκείνοι που μόνο πόνο ξέρουν να προσφέρουν, ίσως γιατί μόνο πόνο έχουν γνωρίσει. Φορούν παρωπίδες και δεν βλέπουν τίποτε άλλο πέραν του εαυτού τους και η ευγένειά τους καταντά μερικές φορές εμετική αλλά απαραίτητη για να μπουν στο παιχνίδι της αποδοχής των άλλων. Κατά βάθος μισούν ολόκληρο το είναι τους και φυσικά δεν αγαπούν και κανέναν άλλον. Γρήγορα χάνουν το ενδιαφέρον τους για κάτι διότι μπροστά στην προσωπική δυστυχία τους όπως ο καθένας από αυτούς την βιώνει, όλα τα άλλα ωχριούν. Όσο αυτοί οι άνθρωποι δεν συμμορφώνονται και δεν μαθαίνουν την δύναμη να ζητούν συγγνώμη για όσα αισχρά κάνουν, αξίζουν την περιφρόνησή μας και την γυρισμένη πλάτη μας. Όσο δεν κατανοούν ότι στην ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να λειτουργούν καθαρά, με διαύγεια, χωρίς ψέμα, χωρίς δόλο, πρέπει να αντιμετωπίζουν την ψυχρότητά μας....Ένα παγερό χαμόγελο γεμάτο αδιαφορία τους αξίζει και είναι η μοναδική τους τιμωρία.
Όσο βάζουν όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι, όσο φέρονται σε όλους με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο, όσο φορούν την μάσκα του φίλου χωρίς να έχουν το κουράγιο και την ψυχή να δείξουν τα νύχια και τα δόντια που διαθέτουν κρύβοντάς τα πίσω από μια υποκριτική ευγένεια, τόσο οι άνθρωποι που αξίζουν θα απομακρύνονται όλο και περισσότερο από εκείνους, αφήνοντάς τους μόνους και γυμνούς, άδειους και περισσότερο δυστυχείς....
Πρέπει κάτι τέτοιοι, να καταλάβουν ότι στην ζωή αυτήν, την μικρή, φθαρτή και μάταιή, σημασία έχει να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, δηλαδή να κοιτάζεις ψηλά και όχι την άβυσσο...Όπως πολύ σωστά ανέφερε και ο Νίτσε, όταν κοιτάζεις συνέχεια την άβυσσο, τότε και εκείνη κάποτε θα σε κοιτάξει...
Υπάρχουν άνθρωποι με λεπτά αισθήματα, με ευαισθησίες, με αγάπη ριζωμένη μέσα τους, με πραγματικό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, με αξιοπρέπεια, που έχουν μάθει να λειτουργούν χωρίς συναισθηματικά δεκανίκια, άνθρωποι υγιείς ψυχολογικά που μπορούν να δώσουν - γιατί αυτό θέλει δύναμη -
Σιχάθηκα τον βούρκο και τον βόρβορο, σιχάθηκα την ανοησία την επικίνδυνη, την επιπολαιότητα, το ψέμα, σιχάθηκα την βρωμιά και όσοι με κατηγορούν ότι ζω σε έναν δικό μου κόσμο, τους απαντώ....ΝΑΙ προτιμώ να ζω στην ονειροχώρα μου και όχι στην δυστυχία που προσπαθούν ή προσπάθησαν να μου επιβάλλουν διάφορα γύναια και ανδρείκελα. ΟΧΙ δεν θα γίνω ένα με την μάζα τους που μυρίζει αποσύνθεση και μούχλα και κλεισούρα γεροντική. Το σώμα μπορεί να γερνάει αλλά το μυαλό μου παραμένει καθαρό και παιδικό με ένα ανοιχτό βλέμμα σε όλα τα γιατί του κόσμου, της φύσης και της ζωής. Συνεχίζω να πιστεύω στην ανθρωπιά, στην αγάπη, στον έρωτα, στη φιλιά, μ' όλα μου τα παθήματα και εξακολουθώ να χαρίζω απλόχερα ό,τι μπορώ στους άλλους. Όταν εκείνοι δεν το εκτιμούν, τους επιβάλλω την σιωπή και την απουσία μου...ακόμη κι αν αυτό μπορεί να ακουστεί υπερφίαλο....
Θα κλείσω με ένα εξαιρετικό κείμενο από την φίλη Άσπα Γρίβα, το ΑΠΟΧΩΡΩ....που με εκφράζει απόλυτα.
ΑΣΠΑ ΓΡΙΒΑ - ΑΠΟΧΩΡΩ
Α..ποχωρώ..
Και όχι Υ.. ποχωρώ..
Ένα αρχικό γράμμα, διαφοροποιεί και την έννοια..
Εννοείται και την πράξη..
Αποχωρώ..
Εις ένδειξιν, όχι διαμαρτυρίας, μα ούτε και αγανακτίσεως..
Όχι από φόβο, μα ούτε από εγωισμό..
Αλλά για κάτι βαθύτερο..
Για την αξιοπρέπεια..
Θλιμμένη από των ανθρώπων το διφορούμενο,
ματώνω σαν μετράω τα γκρεμισμένα μου όνειρα..
Απρόσεχτα περπάτησα σ' αυτό τον κόσμο,
που τους χρησμούς του δεν κατάφερα να
αποκρυπτογραφήσω..
Ήταν δυσνόητοι;
Ή ίσως δεν ήταν για τα μέτρα τα δικά μου;
Μιλούσαν για αλήθεια, μα ψευτιά έκρυβαν..
Φώναζαν για αγάπη, μα αδιαφορία εννοούσαν..
Διαλαλούσαν καλοσύνη, μα, σαν Θεό, την κακία
προσκυνούσαν..
Δεν ήταν δυσνόητοι οι χρησμοί..
Στης ψυχής μου τα καλούπια προσπάθησα να τους
προσαρμόσω..
Άδετα..
Και εκεί.. αφυπνίστηκα..
Αποχωρώ..
Και Προχωρώ..
Κρατώντας από το χέρι την περηφάνια μου..
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΡΓΑ
ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Τελικά το facebook τείνει να γελοιοποιήσει την ανθρώπινη υπόσταση...Όχι φίλοι μου δεν έχει καμία σχέση με φιλία ή γνωριμία...ή πέρασα για μια καλησπέρα ή καλημερούδια ή γλυκές καλησπέρες με καρδούλες από ψεύτικα προφίλ, ή παντρεμένες πονεμένες που δεν έχουν ακούσει ούτε έναν καλό λόγο στη ζωή τους, ή από πικραμένους από την ζωή, παρολίγον γόηδες, που εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες ή την μοναξιά ή την απουσία έρωτα στη ζωή κυρίως παντρεμένων αλλά κατά τα άλλα αξιοπρεπών κυριών και ξεκινάει ένα γαϊτανάκι μηνυμάτων ή ακόμη και τηλεφωνημάτων, γεμάτα ευαισθησία και πόνο και τρυφερότητα...και κοίτα πόσο μοιάζουμε, ακούμε ίδια μουσική, σκεφτόμαστε το ίδιο, πωπωπωπω...πωπωπωπωωωω, όπως έλεγε κι ο κατά τα άλλα συμπαθής ποιητής Φανφάρας..... Έλα όμως που αυτοί που εμείς θεωρούμε φίλους και κυρίως φίλες καραδοκούν να μας την φέρουν με την πρώτη ευκαιρία και αντιγράφουν τον τοίχο μας και τον στέλνουν σε άλλους με mail αυτούσιο και με τα σχόλια; Παραφράζοντας λοιπόν το γνωστό, ότι το κάστρο πέφτει από μέσα, θα πω το εξής....Οι τοίχοι μας πέφτουν από μέσα.....Θλιβερή η διαπίστωση; Α! Δεν θέλω παραπονάκια και γκρινίτσες....Ας προσέχαμε.... Συμβουλή;;; Σβήστε τους ρουφ άμεσα χωρίς προειδοποίηση και χωρίς έλεος...Τρέφονται με το κους κους και ταυτόχρονα σας εκθέτουν...Άλλωστε για μια τιμή ζούμε και όπως λέει κι ο σοφός λαός μας, Η ΤΙΜΗ ΤΙΜΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΣΤΟΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙ..... Επίσης αγόρια πρέπει να πιστέψετε επιτέλους στην γυναικεία αλληλεγγύη....Δεν σφάζονται η γυναίκες στην ποδιά σας, αντίθέτως σπάνε πλάκα με τα "μεγαλεπίβολα" σχέδιά σας....Δηλαδή να περάσετε την ώρα σας και να βγει και κανένα κοψιδάκι άμα λάχει....Και αυτά για να μην παραπονείται κανένα σας ότι δεν προσπάθησα να σας προστατέψω...Πίσω από ένα γλυκό χαμόγελο μπορεί να κρύβεται μια ασχημη και συμπλεγματική μέγαιρα...ΠΡΟΣΟΧΗ ΛΟΙΠΟΝ και να είστε συνετοί πριν ξεκινήσετε τα γλυκά λογάκια και τα γλυψειματάκια....
Οι τρεις εβδομάδες πριν την αρχή της Σαρακοστής ονομάζονται Προφωνή, Κρεατινή και της Τυροφάγου.
Στο μέσο της Κρεατινής εβδομάδας βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη, κατά την οποία παραδοσιακά καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα κρέατος, κατά την προετοιμασία για τη νηστεία της Σαρακοστής. Για την ορθόδοξη παράδοση, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι σημαντικές, οπότε η Πέμπτη θεωρούνταν η καταλληλότερη μέρα για κραιπάλες.
Παρόμοιες γιορτές έχουν και άλλα χριστιανικά έθνη, όπως το Weiberfastnacht στη Γερμανία και τη Mardi Gras ("Λιπαρή Τρίτη") στη Γαλλία που όμως αντιστοιχεί στην Ορθόδοξη Καθαρά Δευτέρα. Η τελευταία γιορτάζεται και σε παλαιά γαλλόφωνες περιοχές, όπως στη Νέα Ορλεάνη.
ΚΑΛΕΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!!!! ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΜΑΣΚΟΦΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΣΚΑΡΑΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ....
