ΞΗΜΕΡΩΣΕ...

Νεογέννητη ημέρα, 

του ήλιου σπορά

άνοιξε τα βλέφαρά της και μας κοιτάζει.

Λιμαίνονται την ομορφιά της τα πουλιά 

και την ανάσα της ο λαός μας που στενάζει...

Άννα Ρεντζεπέρη

ΟΥΑΙ...

Στ' ανήλιαγα στενά της απελπισίας, φαντάροι εμείς που υπηρετούμε άδικη θητεία. Κρεματόρια αριθμομηχανών μας εξοντώνουν κι αγχόνες κύβδιλων κατηγοριών. Ουαί αποστάτες των ονείρων και δεξιοτέχνες χαλκευτές της ελπίδας μας.

Άννα Ρεντζεπέρη

ΜΙΑ ΑΝΟΙΞΗ ΗΡΘΕ....

31/3/2012

Μια ανάσα θαλασσινή γυρεύω, να καθίσουν παρέα μου οι μνήμες αστέρια και να τα κοιτώ όλη νύχτα μετρώντας τα ξανά από την αρχή... 

Ημέρα μνήμης....Νίκος Μπελογιάννης

Σαν σήμερα στις 29/3/1952 ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του Μπάτσης και Καλούμενος, εκτελούνται στου Γουδή, πίσω από το νοσοκομείο Σωτηρία. 

Μικρό αφιέρωμα στον άνθρωπο με το γαρύφαλλο...Βίντεο Άννα Ρεντζεπέρη

O ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Έχουν γίνει πολλές μελέτες και έρευνες για την ζωή και το έργο του ποιητή της θάλασσας και των ναυτικών. Δεν φιλοδοξώ να κάνω μία ακόμη, θα ήταν ανώφελο. Θα προσπαθήσω μόνο να φωτίσω μερικές άγνωστες στον πολύ κόσμο πτυχές της προσωπικότητάς του και της ζωής του, βασισμένη πάντα σε αρχειακό υλικό της οικογενείας του.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ Ν. ΚΑΒΑΔΙΑ - ΜΗΤΕΡΑ  

ΑΔΕΡΦΙΑ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΙ ΦΙΛΟΙ

Κόλιας για τους φίλους του, και Μαυρής για την οικογένειά του, γεννήθηκε στην Μαντζουρία της  πριν από εκατό χρόνια σε μια πλούσια οικογένεια. Από το 1914 βρέθηκε στην Ελλάδα. Εγκατεστημένοι οικογενειακώς στο Πασαλιμάνι, ξεκίνησε με τον πατέρα του τα πρώτα του ταξίδια. Μέχρι το 1929 εγκαταλείπει τα "χοντρά λογιστικά βιβλία" του γραφείου του πατέρα του που ήταν τροφοδότης πλοίων και μπαρκάρει ναύτης με το Άγιος Νικολαος. Το 1933 η οικογένεια μετακομίζει στην Κυψέλη και από τότε κάνει και την είσοδό του στην πνευματική ζωή της πρωτεύουσας. 

 Ο Καββαδίας με συναδέλφους του σε διάφορα μπάρκα...

Με τις ναυτικές του ιστορίες και περιπέτειες έγινε πολύ γρήγορα περιζήτητος στις λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές συντροφιές.

Με συντροφιά ο τρίτος από δεξιά

Στην πάνω φωτογραφία ο τρίτος από αριστερά, μικρόσωμος και με μουστάκι δίπλα στον Χόρν και στον Διονύση Παπαγιαννόπουλο που βλέπουμε καθιστό.

Πολλοί έχουν την εντύπωση ότι ο Νίκος Καββαδίας δεν ασχολήθηκε με την πολιτική κι ότι σε όλες τις δύσκολες στιγμές της Ελλάδας, εκείνος ταξίδευε και έγραφε μόνο για την θάλασσα. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Από πολύ νωρίς εντάχθηκε στο ΕΑΜ των ναυτικών και αμέσω μετά στο ΕΑΜ των λογοτεχνών. Μερικά ποιήματά του που δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά της εποχής έχουν αυτό το θέμα. Το θέμα της αντίστασης. Όμως ποτέ δεν κυκλοφόρησαν σε ποιητική συλλογή κι ο ίδιος τα ονόμαζε Ανένταχτα. 
                         Ἀθήνα 1943

Οἱ δρόμοι κόκκινες γιομάτοι ἐπιγραφὲς
τρανὰ τὴν ὥρα διαλαλοῦν τὴν ὁρισμένη.
Ἀγέρας πνέει βορεινὸς ἀπ᾿ τὶς κορφὲς
κι ἀργοσαλεύουνε στὰ πάρκα οἱ κρεμασμένοι.
Μὲς στὴν Ἀθήνα ὅλα τὰ πρόσωπα βουβὰ
καὶ περπατᾶν ἀργὰ στοὺς δρόμους «ἐν κινδύνῳ»
ὡς τὶς ἑφτὰ ποὺ θ᾿ ἀκουστεῖ «Σιστὰς Μοσκβὰ»
καὶ στὶς ὀχτὼ (βαλ᾿ τὸ σιγὰ) «Ἐδῶ Λονδίνο».
Φύσα ταχιὰ σπιλιάδα, φύσα βορεινή.
Γραῖγο μου κατρακύλα ἀπ᾿ τὴν Κριμαία.
Κατὰ τετράδας πᾶν στὸ δρόμο οἱ γερμανοὶ
κάτου ἀπὸ μαύρη, κακορίζικη σημαία.
Μήνα τὸ μήνα καὶ πληθαίνουν οἱ πιστοί,
ὥρα τὴν ὥρα καὶ φουντώνει τὸ μελίσι
ὡς τὴ στιγμὴ ποὺ μὲς στοὺς δρόμους θ᾿ ἀκουστεῖ
ἡ μουσικὴ ποὺ κάθε στόμα θὰ λαλήσει.
* Δημοσιεύτηκε στὸ παράνομο περιοδικὸ «Πρωτοπόροι»,
τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1943 μὲ τὸ ψευδώνυμο Ἀ. Ταπεινός.

Στην τιμονιέρα του πλοίου Κυρήνεια το 1951 (επάνω) 

Με τη νοσοκόμα του πλοίου στο ταξίδι για Αυστραλία

Αποχαιρετισμός στο Aquarium το 1974

Ο χαρακτήρας του Μαραμπού ήταν ανοιχτός, συγκρατημένα απαισιόδοξος, ανεξάρτητος και με μεγάλη φαντασία. 

Με συντροφιά την Θεανώ Σουνά και με συντροφιά φίλων στο Πασαλιμάνι 

Στην γυναίκα αυτήν έστειλε φλογερές ερωτικές επιστολές και μάλιστα αφιέρωσε ονομαστικά το ποίημα Φάτα Μοργκάνα που περιλαμβάνεται στην συλλογή Τραβέρσο που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του. 

Στη Θεανώ Σουνά

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Στρείδι ωκεάνειο αρραβωνιάζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμρτωλούς που σ' αγαπήσαν.

Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκορίνη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι.
Άγια λαβίδα και ιερή από λαμινάρια.
Μπροστά στην Πύλη δύο δαιμόνοι σπαθοφόροι
και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια.

                       *

       Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
       Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
       Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
       Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Πάντα οι κυκλώνες έχουν γυναικείο 
όνομα. Εύα από την Κίο.
Η μάγισσα έχει τρεις κόρες στο Αμανάτι
και η τέταρτη είν' ένα αγόρι μ' ένα μάτι.

Ψάρια που πετάν μέσα στην άπνοια,
όστρακα, λυσίκομες κοπέλες,
φίδια της στεριάς και δέντρα σάπια,
άρμπουρα, τιμόνια και προπέλες.

Νά 'χαμε το λίχνο του Αλαδίνου
ή το γέρο νάνο απ' την Καντώνα.
Στείλαμε το σήμα του κινδύνου
πάνω σε άσπρη πέτρα με σφεντόνα.

Δαίμονας γεννά τη νηνεμία.
Ξόρκισε, Allodetta, τ΄ όνομά του.
Λούφαξεν ο δέκτης του ασυρμάτου,
και φυλλομετρά τον καζαμία.

Ο άνεμος κλαίει. Σκυλί στα λυσσιακά του.
Γεια χαρά, στεριά, κι αντίο, μαστέλο.
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,
έχει και στην κόλαση μπορντέλο.

Από τη συλλογή Τραβέρσο (1975)

Στο ίδιο μοτίβο γεμάτη ερωτισμό, κινείται και η επιστολή του στην γυναίκα αυτή.

Νίκος Καββαδίας - Ερωτικό γράμμα

Οπτικοποίηση Άννα Ρεντζεπέρη

Η αγάπη του Καββαδία για την θάλασσα τον έκανε να φοβάται τον θάνατο στη στεριά. 

«Τρέμω με την ιδέα του νοσοκομείου. Τουλάχιστον να περίμενε κάποιο σκυλόψαρο». Κι όμως, σε νοσοκομείο θα καταλήξει το 1975.  

25/3/2012

Άσπρα καράβια τα όνειρά μας...!!!!!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ ΙΙΙ 

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΒΙΝΤΕΟ ΑΝΝΑ ΡΕΝΤΖΕΠΕΡΗ

ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΚΕΡΙΝΩΝ ΟΜΟΙΩΜΑΤΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΒΡΕΛΛΗ

Απολαύστε ένα μαγευτικό ταξίδι στο παρελθόν της χώρας μας και στην ιστορία της μέσα από την αξιόλογη προσπάθεια του αείμνηστου Παύλου Βρέλλη, ιδρυτή του Μουσείου Ελληνικής Ιστορίας - Κέρινων ομοιωμάτων στο Μπιζάνι Ιωαννίνων!!!! 

Πατήστε στον σύνδεσμο για ανακατεύθυνση...

http://www.vrellis.eu/flash/gr/  

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

 ΟΜΟΡΦΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΦΙΛΙΑΤΩΝ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΒΡΥΣΕΛΛΑ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ

20/3/2012

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΑΣΙΜΟΥ

Το πραγματικό του επίθετο ήταν Ασημόπουλος. Ένας έντονα πολιτικοποιημένος άνθρωπος με κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες που όμως δεν ανήκε σε κάποιον κομματικό χώρο...Στιχουργός, συνθέτης, τραγουδοποιός με την ιδιάιτερη φωνή του υπηρέτησε το ελληνικό ροκ αλλά βέβαια τραγούδησε και λαϊκά. 

Γεννήθηκε το 1949 στην Θεσσαλονίκη και φοιτά στην Φιλοσοφική εκεί, αργότερα κατεβαίνει στην Αθήνα έχοντας ήδη ασχοληθεί ενεργά με το θέατρο...
Από το 1982 άρχισε να γράφει τραγούδια. Μάλιστα μελοποίησε και το ΟΥΛΑΛΟΥΜ, ποίημα του Γιάννη Σκαρίμπα...

ΒΙΝΤΕΟ ΑΝΝΑ ΡΕΝΤΖΕΠΕΡΗ 

ΟΥΛΑΛΟΥΜ 

ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ 

ΜΟΥΣΙΚΗ - ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

Αφού πέρασε μια ζωή αμφιλεγόμενη, κατηγορήθηκε και οδηγήθηκε στο ψυχιατρείο, πράγμα που επηρέασε πολύ αρνητικά την ψυχολογία του. Αυτοκτόνησε τον Μάρτη (σαν σήμερα) το 1988 και όλη του η περιουσία, τα τραγούδια του δηλαδή βγήκαν στην δισκογραφία μετά θάνατον...

ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΛΟΧΟ ΤΩΝ ΘΗΒΑΙΩΝ ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

ΘΗΒΑ

O Ιερός Λόχος των Θηβών ήταν μια από τις κορυφαίες πολεμικές μονάδες που έδρασαν στην Αρχαία Ελλάδα. Ιδρύθηκε το 379 π.Χ. από τον Γοργίδα την εποχή που η Θήβα αποτίναξε τη σπαρτιατική κυριαρχία και τον απάρτιζαν 150 ζευγάρια  Θηβαίων οπλιτών που συνδέονταν μεταξύ του με δεσμούς φιλίας. Αυτό όμως σήμαινε κατά κάποιον τρόπο ότι ήταν δάσκαλοι και μαθητές! Ο ίδιος ο Φίλιππος λέει μετά τη μάχη στη Χαιρώνεια, να βρει καταστροφή όποιος υπονοεί κάτι άσεμνο για το τάγμα αυτό... πολλές φορές τα ζεύγη των οπλιτών  ήταν πατέρας και υιός: "ἀπόλοιντο κακῶς οἱ τούτους τι ποιεῖν ἢ πάσχειν αἰσχρὸν ὑπονοοῦντες." 

Πιθανολογείται πως το τάγμα του Ιερού Λόχου υπήρχε και σε παλαιότερη εποχή. 

Στη συνέχεια αναδιοργανώθηκε και απέκτησε μέγιστη φήμη υπό τον Πελοπίδα.
Με τον Επαμεινώνδα απέκτησε ένα ισχυρό όπλο, μια ισχυρή τεχνική αφού εισήγαγε πρώτος την τεχνική της λοξής φάλαγγας. 
Καταστράφηκε ολοκληρωτικά στη μάχη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.) από το ιππικό του Φιλίππου του Β΄. 

ΜΟΛΔΟΒΛΑΧΙΑ - ΔΡΑΓΑΤΣΑΝΙ

Το 1821, 100 αλύτρωτοι Έλληνες, κυρίως ενθουσιώδεις νέοι και σπουδαστές, στη Μολδοβλαχία, ενώνουν τις δυνάμεις τους υπό τη διοίκηση του Υψηλάντη και συγκροτούν ένα σώμα που έγινε αληθινός θρύλος στην ελληνική ιστορία: τον Ιερό Λόχο. 100 άνθρωποι που ξεκίνησαν να πάρουν πάνω στις πλάτες τους την απελευθέρωση ενός ολόκληρου έθνους από τη σκλαβιά αιώνων σε μια κραταιά αυτοκρατορία. Πίστεψαν κι εκείνοι, όπως και άλλοι, διάσπαρτοι στην υπόδουλη χώρα, σε κάτι αδιανόητο, πίστεψαν ότι όλα μπορούν να γίνουν. Και το πιο αδιανόητο; Τελικά, αυτό που πίστεψαν, έγινε πραγματικότητα!

Η συγκρότηση του Ιερού Λόχου έγινε από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και ξεκίνησαν από το Ιάσιο της Βλαχίας κηρύττοντας την επανάσταση εναντίων των Οθωμανών. 

Η πρώτη μάχη τους με τον εχθρό ήταν στο Δραγατσάνι όπου και καταστράφηκαν.  

Οι άνδρες του Ιερού Λόχου ήταν πεζοί και ιππείς εφοδιασμένοι με καραμπίνες και ξιφολόγχες. Έφεραν στολές, όπως γράφει και στην ιστορία του, ο ιστορικός Φιλήμων, που αποτελούσε μίγμα ελληνικής και ευρωπαϊκής στολής, από μαύρο ύφασμα, καλούμενοι εξ αυτού μελανοφόροι ή μαυροφόροι, φέροντας επίσης στο μαύρο πηλίκιο τρίχρωμο λοφίο, (ως εθνόσημο), κάτω από το οποίο υπήρχε η φράση Ελευθερία ή Θάνατος και το σήμα της νεκροκεφαλής με χιαστί οστά σαν σύμβολο της νίκης πάνω στον θάνατο.

ΕΛ ΑΛΑ ΜΕΪΝ

Μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα τον Απρίλιο-Μάιο του 1941, η "ελεύθερη" ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε στην Αίγυπτο και άρχισε να ανασυγκροτεί εκεί τις στρατιωτικές μονάδες, σχεδόν το σύνολο των ελληνικών πολεμικών πλοίων γραμμής και των πολεμικών αεροπορικών μοιρών που είχαν καταφύγει ομοίως στην Αίγυπτο.
Λόγω όμως του μεγάλου αριθμού των Ελλήνων αξιωματικών σε σύγκριση με τον αριθμό των απλών στρατιωτών, προτάθηκε η δημιουργία μιας ξεχωριστής μονάδας στρατού από εθελοντές αξιωματικούς, με καθήκοντα απλού στρατιώτη. Αυτή η πρόταση εγκρίθηκε από το διοικητή της Β' Ελληνικής Ταξιαρχίας. Κατά συνέπεια, τον Αύγουστο του1942 ιδρύθηκε ο Λόχος Επιλέκτων Αθανάτων, στην Παλαιστίνη, με περίπου 200 εθελοντές. Αρχικά, η μονάδα οργανώθηκε ως Λόχος Πυροβολικού και προορίστηκε για να συμπτυχθεί με την Β' Ελληνική Ταξιαρχία. Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1942, ο νέος διοικητής της μονάδας, συνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες μετονόμασε τη μονάδα σε Ιερό Λόχο όπως λέγονταν κατά την αρχαιότητα ο Ιερός Λόχος Θηβών και ο Ιερός Λόχος της ελληνικής επανάστασης του 1821, όπου στην αγγλική γλώσσα έλαβε τον τίτλο "Sacred Company". Τον Απρίλιο, ο Ιερός Λόχος αποτελούσε μια δύναμη περίπου 1.000 ανδρών. 

Λ.Ο.Κ

Τα τμήματα του Ιερού Λόχου αποστρατεύθηκαν το 1945, αλλά τα έμπειρα κι εκπαιδευμένα στελέχη του αποτέλεσαν τον πυρήνα για την δημιουργία των Λ.Ο.Κ, σχηματισμός που υπάρχει μέχρι σήμερα. Οι ειδικοί καταδρομείς. 

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣ ΧΑΤΧΗΜΙΧΑΗΛ

Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ ή Θεόφιλος Κεφαλάς ή Κεφάλας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα (Βαρειά Μυτιλήνης, 1870 – Βαρειά Μυτιλήνης, 24 Μαρτίου 1934), γνωστός απλά και ως Θεόφιλος, ήταν μείζων λαϊκός ζωγράφος της νεοελληνικής τέχνης. Κυρίαρχο στοιχείο του έργου του είναι η ελληνικότητά του και η εικονογράφηση της ελληνικής λαϊκής παράδοσης και ιστορίας.

Η ζωή του ήταν πολύ δύσκολη εξαιτίας του κόσμου που τον χλεύαζε, επειδή κυκλοφορούσε φορώντας την παραδοσιακή φουστανέλα. Σε ηλικία περίπου δεκαοκτώ ετών εγκατέλειψε το οικογενειακό του περιβάλλον και εργάστηκε ως θυροφύλακας  στο Ελληνικό Προξενείο της Σμύρνης. Εκεί έμεινε για μερικά χρόνια, πριν εγκατασταθεί στην πόλη του Βόλου, περίπου το 1897, αναζητώντας ευκαιριακές δουλειές και ζωγραφίζοντας σε σπίτια και μαγαζιά της περιοχής ενώ σήμερα σώζονται τοιχογραφίες που πραγματοποίησε εκεί. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο Πήλιο. 

Στην Μυτιλήνη, παρά τις κοροϊδίες και τα πειράγματα του κόσμου, συνεχίζει να ζωγραφίζει, πραγματοποιώντας αρκετές τοιχογραφίες σε χωριά, έναντι ευτελούς αμοιβής, συνήθως για ένα πιάτο φαγητό και λίγο κρασί. 

Ο Θεόφιλος πέθανε τον Μάρτιο του 1934, παραμονές του Ευαγγελισμού, πιθανότατα από τροφική δηλητηρίαση. Ένα χρόνο αργότερα, έργα του εκτέθηκαν στο Μουσείο του Λούβρου ως δείγματα της δουλειάς ενός γνησίου λαϊκού (ναΐφ) ζωγράφου της Ελλάδας.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ 8/3

Σήμερα 8/3 είναι η Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας. Η γυναίκα ζει και αγωνίζεται με το ίδιο πάθος που αγαπά και προστατεύει τους δικούς της, με την ίδια δύναμη που γεννά και αντρέφει τα παιδιά της, με την ίδια λαχτάρα και επιμονή που εργάζεται και μοχθεί για έναν κόσμο καλύτερο, για ένα αύριο πιο δίκαιο και ανθρώπινο σε έναν κόσμο πιο όμορφο. Το βίντεο είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες του κόσμου που πασχίζουν καθημερινά να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν στην ανθρωπότητα. Στις γυναίκες τις εργαζόμενες, τις μάνες, τις συντρόφους, τις ταλαιπωρημένες, τις αγωνίστριες της ζωής, τις επιστήμονες, τις διανοούμενες, τις γυναίκες είδωλα, που με την πολυχρωμία τους ομορφαίνουν τον γκρίζο κόσμο μας. 


ΒΙΝΤΕΟ ΑΝΝΑ ΡΕΝΤΖΕΠΕΡΗ - Η ΖΩΗ ΕΊΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ - ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΟΥ

4/3 ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ....

«Τρομερός είναι ο θυμός ενός λαού που 

μουρμουρίζει. Βαρύ χρέος, που πληρώνεται 

με δημόσιες κατάρες.»

ΑΙΣΧΥΛΟΣ

1912: Οι σουφραζέτες πραγματοποιούν 


πορεία στους δρόμους του Λονδίνου και 


σπάνε κάθε παράθυρο που βρίσκουν στο 


διάβα τους, επειδή η αγγλική κυβέρνηση δεν 


τους χορηγεί δικαίωμα ψήφου.

1904: Γεννήθηκε ο Ηλίας Βενέζης, 


συγγραφέας και ακαδημαϊκός.

ΜΙΛΗΣΕ ΜΟΥ Β. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο φίλοι μου με ένα καινούργιο βίντεο από τον αγαπημένο μου Βασίλη Παπακωνσταντίνου....Πάντα μοναδικός!!!!

ΜΙΛΗΣΕ ΜΟΥ 

ΒΙΝΤΕΟ ΑΝΝΑ ΡΕΝΤΖΕΠΕΡΗ

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΜΕ LUCIO DALLA

Με την αφορμή του χαμού ενός ακόμη μεγάλου σας καληνυχτώ με ένα λατρεμένο, ατμοσφαιρικό και ερωτικό τραγούδι...Στα όνειρά σας, χρυσόσκονη...

ΜΑΡΤΙΟΣ 2012

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΟΙΞΗ!!

Ο μήνας προάγγελος πολλών αλλαγών...Ο ευαγγελιστής που φέρνει την χαρμόσυνη είδηση της αναγέννησης της φύσης, ο Μάρτιος είναι πλέον στο κατώφλι μας!!!! Καλωσορίστε τον λοιπόν όπως του πρέπει.  Φορέστε το πιο όμορφο χαμόγελό σας, κρατήστε ένα μπουκέτο λουλούδια στην ψυχή σας και προχωρήστε με ανάλαφρο σχεδόν χορευτικό βήμα μέσα στην μέρα σας....Μην ξεχάσετε να φορέσετε και το σήμα κατατεθέν του...Το Μαρτίτσι, για να μην ξεχάσουμε να χαϊδέψουμε το παιδί που φωλιάζει στην καρδιά μας....Καλόν μήνα και καλή Άνοιξη λοιπόν !!!! 

ΑΝΤΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΨΗΛΕ...

ΑΝΤΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΨΗΛΕ...

Η είδηση του ξαφνικού του θανάτου τα ξημερώματα της Τετάρτης 29/2/2011, με άφησε άφωνη και θλιμμένη όπως και πολλούς Έλληνες, μιας και ο χαμός του αφήνει ορφανό το θέατρο και την φαρσοκωμωδία που τόσο πιστά υπηρέτησε τόσα χρόνια. 
Αυτό που θυμάμαι σαν χθες από την εμπειρία μου μαζί του ως θεατής, ήταν το γεγονός ότι καθισμένη στην πρώτη σειρά του θεάτρου και βλέποντας τις καταπληκτικές χειρονομίες του με αυτά τα εκφραστικά και μακριά χέρια προς τον έτερο στην σκηνή, τον μέγιστο Ντίνο Ηλιόπουλο, ξέσπασα σε τόσο δυνατά γέλια, που δεν σταματούσαν παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου. Το αποτέλεσμα; Ξεκίνησε να γελά προσπαθώντας να συνεχίσει, αλλά ξαναέβαζε τα γέλια ακούγοντάς με και στο τέλος παρασύρθηκε και ο Ηλιόπουλος με αποτέλεσμα να είναι καθισμένοι και οι δύο στην άκρη της σκηνής γελώντας και ένα ολόκληρο θέατρο να παραληρεί από το γέλιο. Αυτός ήταν ο Βασίλης Τσιβιλίκας...Ένας μορφωμένος και εκφραστικός και γεμάτος αγάπη ηθοποιός και άνθρωπος....Αντίο αγαπημένε ψηλέ που μας χάριζες απλόχερο το γέλιο...Καλό σου ταξίδι.... 
ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΝΑ ΡΕΝΤΖΕΠΕΡΗ


Ένα μικρό βιογραφικό για τον Βασίλη του θεάτρου....

Γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη. Ήταν το μοναδικό αγόρι της οικογένειάς του και μεγαλύτερος από τις δύο αδελφές του. Ο πατέρας του ήταν καταστηματάρχης και εξασφάλιζε μία άνετη ζωή στην οικογένειά του.

Φοίτησε στο κολέγιο της Θεσσαλονίκης. Εκεί οι καθηγητές του τον παρότρυναν να ασχοληθεί με την υποκριτική, συμμετέχοντας αρχικά στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του πέρασε στην Αγγλική Φιλολογία, την οποία όμως εγκατέλειψε για να κατεβεί στην Αθήνα και να ασχοληθεί επαγγελματικά πλέον με την ηθοποιία.

Μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια να εισαχθεί στο Θέατρο Τέχνης, σπούδασε τελικά στη σχολή υποκριτικής του Πέλου Κατσέλη.

Πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1965 στη Νέα Ιωνία. Δύο χρόνια αργότερα ο Κάρολος Κουν τον καλεί στο Θέατρο Τέχνης. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 ξεκινά να ασχολείται με τηνεπιθεώρηση και στα μέσα της με την πρόζα.

Η δεκαετία του 70 ήταν η περίοδος που πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο. Η πρώτη ταινία που συμμετείχε ήταν Η θεία μου η χίπισσα του Αλέκου Σακελλάριου.

Απεβίωσε στις 29 Φεβρουαρίου σε ηλικία 70 ετών. Εμφάνισε πρόβλημα στην καρδιά και εξέπνευσε κατά τη διακομιδή του στο Σισμανόγλειο Γενικό Νοσοκομείο.

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ, ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ....

Πόσο μοιάζουν τα όνειρά μας με τους πολύχρωμους χαρταετούς! Εκείνους που παιδικά χέρια κρατούν με έναν σπάγγο και προσπαθούν προσεκτικά να τους φτάσουν όλο και ψηλότερα φωνάζοντας "αμόλα καλούπα" !!!!! Και ολοένα να λασκάρουν τον σπάγγο και οι αετοί να πηγαίνουν πιο ψηλά και πιο μακριά, ανεμίζοντας τις πολύχρωμες και φουντωτές ουρές τους στον αέρα, δίνοντας χρώμα για μια φορά τον χρόνο στο συννεφιασμένο ουρανό!!

Δίνοντας χαρά και φωτίζοντας τα παιδικά πρόσωπα με πλατιά χαμόγελα. 

Έτσι μοιάζουν τα όνειρά μας. Με χαρταετούς, που τους κρατάνε παιδικά χέρια..τα δικά μας χέρια. Γιατί όταν κάνουμε όνειρα ξαναγινόμαστε παιδιά, τα παιδιά της γειτονιάς μας, που φώναζαν "αμόλα καλούπα" και τα όνειρά μας εκτοξεύονταν στον ουρανό και φώτιζαν τη μέρα μας με πλατιά χαμόγελα και  περηφάνεια και φώτιζαν και τη νύχτα μας σαν λαμπερά αστέρια που ξενυχτάνε κρατώντας συντροφιά στις πιο κρυφές μας ελπίδες...

Ας θυμηθούμε ξανά τα όνειρά μας, αυτά που μας κρατούσαν ξύπνιους τις νύχτες γιατί τα σχεδιάζαμε με κάθε λεπτομέρεια και ας χαλαρώσουμε τον σπάγγο που τα κρατάει στην γη, ας τον αφήσουμε τον σπάγγο από τα χέρια μας για να τα ελευθερώσουμε, να ταξιδέψουν μακριά και να χρωματίσουν με την αγάπη μας τον ουρανό ακόμη μια φορά! 

Εύχομαι σε όλους καλή Σαρακοστή!!!! 

ΚΕΙΜΕΝΟ

Άννα Ρεντζεπέρη

Η ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙ  ΕΛΥΤΗ  

Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

"Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.... "

ΣΧΕΣΕΙΣ

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟ ΧΘΕΣ 

ΑΝΝΑ ΓΑΛΑΝΟΥ

Το επόμενο σοβαρό ζήτημα, αφορά τις σχέσεις...Δεν θα εμπιστεύεσαι κανέναν...

ΒΙΝΤΕΟ ΑΝΝΑ ΡΕΝΤΖΕΠΕΡΗ

Πράγματι οι σχέσεις είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Πολύ σοβαρό. Ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικόν ζώον, όπως πολύ σοφά υποστήριξε ένθερμα ο σπουδαίος Αριστοτέλης. Με τον όρο πολιτικόν, εννοούσε την ζωή την οργανωμένη σε κοινωνία. Σε άλλο σημείο υποστήριξε πως όποιος ζει μόνος χωρίς φίλους είναι είτε άγριος, είτε Θεός. 

Πρόσφατα εμπέδωσα όλα εκείνα που η Άννα Γαλανού αναφέρει στο όμορφο αυτό απόσπασμα του καταπληκτικού αυτού βιβλίου. Τα λόγια είναι βγαλμένα από την ίδια την ζωή. Είναι γεγονός, ουδείς εγεννήθη φύσει κακός αλλά έγινε μέσα από την επιρροή του περιβάλλοντός του, οικογενειακού ή κοινωνικού. Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι με χαλαρά ήθη που παρουσιάζονται ως άλλοι Σωτήρες και αυλικοί όταν "μυριστούν" ευαισθησία, συμπόνια, αποδοχή σε οποιοδήποτε ελάττωμά τους, και μόλις τα εξασφαλίσουν όλα ετούτα, έχουν ένα γερό όπλο στο χέρι τους για να το χρησιμοποιήσουν εναντίον εκείνων που τους ευεργέτησαν. Με απόλυτη μικροψυχία, "γδύνουν" συναισθηματικά το θύμα τους, του αφήνουν τα κόκκαλα αφού έχουν ξεσκίσει τις σάρκες της ψυχής του, όπως ο λύκος που επιτίθεται στο πρόβατο, και βέβαια μετά, απομακρύνονται γλείφοντας με ηδονή και χαιρεκακία, και τις τελευταίες σταγόνες αίμα που τρέχουν από τα χείλη τους. 

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μιλούσαν πριν για μεγάλες ιδέες, μεγάλα αισθήματα - λες και μπορούν να νοιώσουν το παραμικρό αίσθημα εκείνοι που είναι συναισθηματικά ανάπηροι και ακρωτηριασμένοι και εμποτισμένοι από απόλυτο εγωκεντρισμό, ανασφάλεια και μίσος στους ανθρώπους που μπορούν να παλέψουν τη ζωή και δεν είναι παραιτημένοι στη μοίρα τους!!!! Είναι εκείνοι, οι ίδιοι, που αποσπούσαν μυστικά από το θύμα τους φορώντας την μάσκα της ψεύτικης ευαισθησίας, και τα μετέφεραν σε γλοιώδη υπόκείμενα όμοιά τους, σχολιάζοντας και κοροϊδεύοντας, μόνο και μόνο για να περάσουν την ανιαρή ζωή τους, χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, που ως ευθυνόφοβα παιδάρια, προσπαθούν να γεμίσουν ενοχές το θύμα τους ότι φταίει εκείνο για την επίθεση τους. Ότι το θύμα φταίει για τον θάνατό του. Παριστάνουν τον φίλο, τον προστάτη και στην στροφή περιμένουν να σε γεμίσουν θλίψη σβήνοντας κάθε χαμόγελο, κάθε σπίθα ζωής. Μια σπίθα, που αφού οι εκείνοι δεν την έχουν, τότε ούτε και οι υπόλοιποι θα πρέπει να την έχουν. 

Αυτή οι "άνθρωποι" είναι οι βρυκόλακες στη ζωή μας. Μας ρουφούν το αίμα της ψυχής και της καλοσύνης, παριστάνουν τους θαυμαστές και τους κουλτουριάρηδες, γίνονται κόλακες και "γλειψιματίες" κατά την προσφιλή έκφραση του Ταχτσή, για να γίνουν αρεστοί και να κερδίσουν την εύνοια, όσων θεωρούν ότι αξίζουν. Και πραγματικά το καταφέρνουν μερικές φορές, πατώντας στη  ευαισθησία, την καλοσύνη, την αγάπη και την αφέλεια των άλλων. Αποκτούν υπεραξία, αλλά μετά ανακαλύπτουν ότι εκτός από ψεύτικο ενδιαφέρον, τίποτε άλλο δεν μπορούν να προσφέρουν οι δύσμοιροι....

Ό,τι και να τους προσφέρει κανείς απλόχερα - και δεν εννοώ μόνο υλικό - αλλά κυρίως ψυχικό και ηθικό, αφού το γραπώσουν με τα νύχια τους, σηκώνουν το κεφάλι κοιτάζοντάς σε με τρόπο που δείχνει ότι τελικά τίποτε δεν ήταν αρκετό. Κι αυτό γίνεται διότι δεν έχουν χορτάσει τίποτα στη ζωή, δεν έχουν χορτάσει την ίδια την ζωή. Ό,τι και να κάνουν είναι πάντα στερημένοι, διότι το εσωτερικό τους είναι κενό, άδειο, κούφιο, στεγνό και αποστραγγισμένο από όλα τα συναισθήματα. Βιώνουν τα πάντα επιφανειακά, θεωρούν ότι χρησιμοποιούν τους άλλους, αλλά πάντα καταλήγουν με χαμηλή αυτοεκτίμηση, αναξιοπρέπεια, και χωρίς περηφάνεια διόλου, ξαναεπιστρέφουν πίσω στα πάλιά λημέρια σε όλους εκείνους που δεν είχαν σε καθόλου εκτίμηση, διότι είναι όμοιοί τους και μπορούν να νοιώθουν πιο άνετα. Είναι εκείνοι που σε πνίγουν ασφυκτικά με την παρουσία τους, που θέλουν να εισχωρήσουν στην καθημερινότητά σου, και πολλές φορές έχει μεγάλη πλάκα αυτό, σου αρπάζουν πίσω και τα μικροδωράκια που σου έχουν δώσει, για να επιβεβαιώσουν την μικροψυχία τους και την συναισθηματική τους τσιγγουνιά.....

Είναι εκείνοι που χαίρονται με το κακό που θα πάθεις, γιατί επιβεβαιώνουν ότι σε αυτήν την ζωή δεν είναι οι μόνοι δυστυχείς. Είναι εκείνοι που μόνο πόνο ξέρουν να προσφέρουν, ίσως γιατί μόνο πόνο έχουν γνωρίσει. Φορούν παρωπίδες και δεν βλέπουν τίποτε άλλο πέραν του εαυτού τους και η ευγένειά τους καταντά μερικές φορές εμετική αλλά απαραίτητη για να μπουν στο παιχνίδι της αποδοχής των άλλων. Κατά βάθος μισούν ολόκληρο το είναι τους και φυσικά δεν αγαπούν και κανέναν άλλον. Γρήγορα χάνουν το ενδιαφέρον τους για κάτι διότι μπροστά στην προσωπική δυστυχία τους όπως ο καθένας από αυτούς την βιώνει, όλα τα άλλα ωχριούν. Όσο αυτοί οι άνθρωποι δεν συμμορφώνονται και δεν μαθαίνουν την δύναμη να ζητούν συγγνώμη για όσα αισχρά κάνουν, αξίζουν την περιφρόνησή μας και την γυρισμένη πλάτη μας. Όσο δεν κατανοούν ότι στην ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να λειτουργούν καθαρά, με διαύγεια, χωρίς ψέμα, χωρίς δόλο, πρέπει να αντιμετωπίζουν την ψυχρότητά μας....Ένα παγερό χαμόγελο γεμάτο αδιαφορία τους αξίζει και είναι η μοναδική τους τιμωρία. 

Όσο βάζουν όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι, όσο φέρονται σε όλους με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο, όσο φορούν την μάσκα του φίλου χωρίς να έχουν το κουράγιο και την ψυχή να δείξουν τα νύχια και τα δόντια που διαθέτουν κρύβοντάς τα πίσω από μια υποκριτική ευγένεια, τόσο οι άνθρωποι που αξίζουν θα απομακρύνονται όλο και περισσότερο από εκείνους, αφήνοντάς τους μόνους και γυμνούς, άδειους και περισσότερο δυστυχείς....

Πρέπει κάτι τέτοιοι, να καταλάβουν ότι στην ζωή αυτήν, την μικρή, φθαρτή και μάταιή, σημασία έχει να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, δηλαδή να κοιτάζεις ψηλά και όχι την άβυσσο...Όπως πολύ σωστά ανέφερε και ο Νίτσε, όταν κοιτάζεις συνέχεια την άβυσσο, τότε και εκείνη κάποτε θα σε κοιτάξει...

Υπάρχουν άνθρωποι με λεπτά αισθήματα, με ευαισθησίες, με αγάπη ριζωμένη μέσα τους, με πραγματικό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, με αξιοπρέπεια, που έχουν μάθει να λειτουργούν χωρίς συναισθηματικά δεκανίκια, άνθρωποι υγιείς ψυχολογικά που μπορούν να δώσουν - γιατί αυτό θέλει δύναμη - 

Σιχάθηκα τον βούρκο και τον βόρβορο, σιχάθηκα την ανοησία την επικίνδυνη, την επιπολαιότητα, το ψέμα, σιχάθηκα την βρωμιά και όσοι με κατηγορούν ότι ζω σε έναν δικό μου κόσμο, τους απαντώ....ΝΑΙ προτιμώ να ζω στην ονειροχώρα μου και όχι στην δυστυχία που προσπαθούν ή προσπάθησαν να μου επιβάλλουν διάφορα γύναια και ανδρείκελα. ΟΧΙ δεν θα γίνω ένα με την μάζα τους που μυρίζει αποσύνθεση και μούχλα και κλεισούρα γεροντική. Το σώμα μπορεί να γερνάει αλλά το μυαλό μου παραμένει καθαρό και παιδικό με ένα ανοιχτό βλέμμα σε όλα τα γιατί του κόσμου, της φύσης και της ζωής. Συνεχίζω να πιστεύω στην ανθρωπιά, στην αγάπη, στον έρωτα, στη φιλιά, μ' όλα μου τα παθήματα και εξακολουθώ να χαρίζω απλόχερα ό,τι μπορώ στους άλλους. Όταν εκείνοι δεν το εκτιμούν, τους επιβάλλω την σιωπή και την απουσία μου...ακόμη κι αν αυτό μπορεί να ακουστεί υπερφίαλο....

Θα κλείσω με ένα εξαιρετικό κείμενο από την φίλη Άσπα Γρίβα, το ΑΠΟΧΩΡΩ....που με εκφράζει απόλυτα.

ΑΣΠΑ ΓΡΙΒΑ - ΑΠΟΧΩΡΩ

Α..ποχωρώ..

Και όχι Υ.. ποχωρώ..

Ένα αρχικό γράμμα, διαφοροποιεί και την έννοια..

Εννοείται και την πράξη..

Αποχωρώ..

Εις ένδειξιν, όχι διαμαρτυρίας, μα ούτε και αγανακτίσεως..

Όχι από φόβο, μα ούτε από εγωισμό..

Αλλά για κάτι βαθύτερο..

Για την αξιοπρέπεια..

Θλιμμένη από των ανθρώπων το διφορούμενο,

ματώνω σαν μετράω τα γκρεμισμένα μου όνειρα..

Απρόσεχτα περπάτησα σ' αυτό τον κόσμο,

που τους χρησμούς του δεν κατάφερα να 

αποκρυπτογραφήσω..

Ήταν δυσνόητοι;

Ή ίσως δεν ήταν για τα μέτρα τα δικά μου;

Μιλούσαν για αλήθεια, μα ψευτιά έκρυβαν..

Φώναζαν για αγάπη, μα αδιαφορία εννοούσαν..

Διαλαλούσαν καλοσύνη, μα, σαν Θεό, την κακία 

προσκυνούσαν..

Δεν ήταν δυσνόητοι οι χρησμοί..

Στης ψυχής μου τα καλούπια προσπάθησα να τους 

προσαρμόσω..

Άδετα..

Και εκεί.. αφυπνίστηκα..

Αποχωρώ..

Και Προχωρώ..

Κρατώντας από το χέρι την περηφάνια μου..